Thursday 27 January 2011

O perigo das historias únicas

 Canto poder teñen as historias!. Tanto, que de repetilas unha e outra vez transforman a nosa percepción da realidade. Canto máis simple é unha historia máis poderosa e perniciosa se volve porque produce xuizos monolíticos e inamovibles. Porén, que cómodas resultan!. Deixemos de pensar e discutir!  Para que? Se xa todo encaixa nos moldes correspondentes perfectamente. Apúntemonos tod@s ás historias únicas! Maxistral conferencia. Paga a pena cada un dos 20 minutos que leva escoitala. A nosa vida cotiá está chea de historias únicas e, polo tanto, altamente perigosas.  Atopamos o video a traves da rede de Bibliotecas Escolares Galegas. Moi oportuno. Haberá que prestar atención a Chimananda Adichie de agora en adiante.

  

Sunday 23 January 2011

Había: con h, con b e til no i

Dende Mesturas temos o privilexio de publicar a carta completa que Elena Vázquez Sarandeses, alumna do noso centro, mandou ao Diario de Pontevedra para denunciar as graves irregularidades detectadas na redacción en galego das probas para os premios extraordinarios da ESO.

A súa valentía e lucidez extraordinarias son só merito seu.

A nós quédanos a inmensa sorte de tela no centro.

Parabéns Elena.

Es un exemplo marabilloso para tod@s nós.

Había: con h, con b e til no i

O día trinta de novembro celebráronse os premios extraordinarios da ESO, exame no que participan todos aqueles alumnos cunha media de máis de 9 nesta etapa. O exame consta de seis partes onde matemáticas, ciencias sociais e unha materia optativa, presentan un dobre formato no que por unha cara do folio o exame está escrito en galego e na outra está en castelán. Despois de ter feito o exame, tan só teño unha dúbida na miña cabeza, non é que desde que somos ben cativos nos ensinaron a non cometer faltas de ortografía? Non era que escribir incorrectamente denotaba non só un certo grao de incultura senón tamén de despreocupación? Ao comezar a ler os exames de matemáticas, historia e física e química, a ortografía brillaba pola súa ausencia. Estas faltas, como puiden comprobar ao tornar o papel, só se producían na versión en galego e non, non eran erratas, non era cousa de letras descolocadas senón que a penetración de palabras en castelán repetíase ao longo dos exercicios. O curioso é que ao outro lado do papel todo estaba correctamente escrito. Que pasa entón co galego? Pretendo deixar a un lado as ideas políticas, a polémica da supremecía dun idioma ou doutro, esquezámonos das imposicións e novas leis, na miña opinión anticulturais, e voltemos a aquelas clases de lingua, lembrémonos da monótona voz da nosa mestra, daquela musiquiña incesante que repetía unha e outra vez todas esas normas. Lembran? A miña intención é criticar a despreocupación do órgano que redactou o exame e que a Consellería de Educación se esquecese todas esas leccións que vimos de lembrar. Pois ben, isto indignoume e irritoume. Non só pola falta de atención da Consellería de Educación senón que non podo asimilar que os textos non estean perfectamente revisados e corrixidos xa que o nivel de importancia e seriedade é enorme. Como é que unha consellería pode permitirse a impresión de centos de exames sen que a pulcritude, a escrupulosidade e a limpeza gobernen nos textos de ditas probas? Cometíase a introdución da conxunción y, letra que nin existe no idioma, así como o cambio de artigos, aparecía una no lugar de unha e la no de a, omitíase a contración de con máis unha, no canto de país desenvolvido e subdesenvolvido, infiltrábase desenvolto e subdesenvolto. Ler aquel exame resultaba semellante a ler something como this, é dicir, the inclusión of outras words which veñen from outro language. Pode que sexa algo esaxerado, que si, que somos bilingües e entendemos perfectamente pero iso non fai que poidamos marxinar á seriedade. O peor é que isto non remataba aquí, xa non só foi cousa desa arrepiante inxección de vocábulos foráneos senón que, lendo a versión da terra, non fun quen de entender un dos problemas de matemáticas. A cousa falaba dun foguete que despegaba e había que representar unha gráfica coa altura á que chegaba. Ao final, dicía: “dende o eixe do chan é x”. Con todo o que dicía antes e o pouco que viña despois, non puiden comprender o que esa frase viña a dicirme polo que tornei o papel para comprobar se é que o meu pavor polas matemáticas facía que non entendese de que ía o problema ou, como ben supuxen, era cousa da redacción. En castelán dicía: “donde el eje del suelo es x”. Obviamente, hai unha moi clara diferenza entre dende e onde. Coido que como estudante galega que son, teño todo o meu dereito a poder ler, entender e facer un problema de matemáticas no meu idioma sen ter que darlle a volta ao exame. Resúltame frustrante este abandono do idioma, é un desprestixio cara á lingua e cara a todas esas persoas que se esforzan por defender o seu uso correcto, desde os máis galeguistas até os que non o son e, sinxelamente, saben que cometer faltas ortográficas implica ineptitude e incompetencia.

Aínda non podo proxectar a idea de como puido ocorrer tal cousa, deume a impresión de que o exame foi feito e revisado por completos ignorantes e, se se me permite, por uns túzaros agrestes que non coidan algo tan fermoso, singular e propio como o é unha lingua. Seica foi iso o que pasou...

Galicia Hoxe
País
Galicia Confidencial

Sunday 16 January 2011

Desde a música á ética: Gilad Atzmon

Queremos dar a coñecer desde Mesturas a música de Gald Atmon e tamén a súa traxectoria e opinións que defenden unha interesante e sorprendente visión do conflito palestino-israelí.

Gilad Atzmon é músico, escritor e infatigable activista político antixudeu. Nacido en Xerusalén, fillo dunha familia de fondas conviccións sionistas, considérase a si mesmo despois dunha longa traxectoria marcada polo seu amor á música, palestino de lingua hebrea. Vive en Londres.

Recomendámosvos moi especialmente que leades este artigo sobre el.

Tamén esta entrevista

Se o facedes, gozaredes con moitos máis matices desta escolma coa súa música que seguro non vos deixará indiferentes. 


Vía Rebelión

Thursday 13 January 2011

Lembrando Pulp Fiction

Hoxe deron na radio o tema You never can tell de Chuck Berry, inmortalizado na famosa escena do baile de Pulp Fiction, na que contan que Uma Thurman case sofre unha crise nerviosa porque pensou que nunca podería estar á altura de Travolta. Non resistimos a tentación e achegamos a letra por se vos animades.

Para os interesados en saber practicamente todo da que moitos consideran sen dúbida a mellor obra de Tarantino

 

It was a teenage wedding
and the old folks wished them well
you could see that Pierre did truly love
the madamoiselle
And now the young monsieur and madame
have rung the chapel bell
"c `est la vie", say the old folks
it goes to show you never can tell.

 
They furnished off an apartmentwith a two room Roebuck sale
the coolerator was crammed with TV dinners and ginger ale
But when Pierre found work
the little money comin` worked out well
"c `est la vie", say the old folks
it goes to show you never can tell.

 
They had a hi-fi phono, boy
did they let it blast
seven hundred little records, all rock,rhythm and jazz
but when the sun went down
the rapid tempo of the music fell
"c `est la vie", say the old folks
it goes to show you never can tell
they bought a souped-up jitney
`twas a cherry red `53
they drove it down to Orleans
to celebrate the anniversary
it was there that Pierre was married
to the lovely madamoiselle

Wednesday 12 January 2011

Haití, un ano despois.

Un ano despois da traxedia de Haití os datos son desoladores. Fontes de Oxfam afirman que tan só  un 5% dos cascallos foron retirados ante a indecisión paralizante dun goberno desacreditado e o atraso imperdoable das axudas prometidas. Big Picture ofrece esta demoledora reportaxe gráfica que en ocasións proporciona fotos tomadas inmediatamente despois do terremoto e fotos recentes do mesmo emprazamento, como as que vos ofrecemos nesta entrada. 

Tamén podedes escoitar o vídeo realizado grazas á iniciativa de varios músicos e compositores con motivo desta triste efemérides.

haiti1

haiti2

Os Simpsons e Bansky

Xa falamos noutra ocasión do enigmático en interesante grafiteiro Bansky. Non sabemos se coñecedes esta curiosa colaboración  na que Banski realiza unha das entradas da mítica serie na que podemos ver á feliz familia contemplando como o seu proprio merchandising é elaborado en condicións deleznables en Corea. É, como pouco sorprendente, admitámolo.

Vía capítulo O

Tuesday 11 January 2011

Sexo en pedra

Comezamos o novo 2011 cunha referencia á interesante exposición “Sexo en piedra” que tivo lugar en Atapuerca até hai só uns días. A mostra abordou o pouco ou nada coñecido tema do sexo no Paleolítico e proporciona evidencias tan curiosas como a existencia de numerosos debuxos e gravados en pedra e óso que demostran que as ultimas sociedades cazadoras reprodutoras do Paleolítico superior levaban a cabo moi variadas prácticas sexuais  similares ás actuais nas que o sexo non estaba asociado exclusivamente a fins reprodutivos coa salvedade de que probablemente na prehistoria o sexo non estaba vinculado á intimidade e que os nosos devanceiros non se escondían para copular. Sorprenden especialmente as referencias a numerosos gravados que suxiren prácticas homosexuais entre parellas de homes e mulleres.

Para os que non tivemos a sorte de ver a exposición temos este interesante resumo procedente da revista Redes dirixida por Eduard Punset.
Os interesad@s en profundar máis en tan suxestivo tema poden recorrer ao libro Sexo en piedra de Marcos García y Javier Angulo (Editorial Luzán, 2005.

 

Vulvas na cova de Tito Bustillo, Asturias

Related Posts with Thumbnails