Muere Benedetti, el insobornable

"Me he ido quedando sin mis escogidos,
los que me dieron vida,
aliento,
paso
de soledad con su llamita tenue
y el olfato para reconocer
cuánta poesía era de madera
y crecía en nosotros sin saberlo.
Me he quedado sin proust y sin vallejo,
sin quiroga ni onetti ni pessoa,
ni pavese ni walsh ni paco urondo,
sin eliseo diego sin alberti,
sin felisberto hernández sin neruda,
se fueron despacito en fila india".

ler artigo no PAÍS

 

Mocidade.

¡Mocidade! Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir. Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes adonarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de Mitos e Fracasos. Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis alá!
Manuel Antonio en 1922 lanzaba este berro á mocidade galega. En tempos ben peores ca hoxe, a Xeración Nós, Celso Emilio Ferreiro, Uxío Novoneira, e tantos galeguistas mantiveron unha constante confianza no futuro, na xente nova. Igual hoxe temos que volver a esta confianza entre tanta queixa e escuros agoiros. Temos que darlle máis protagonismo aos mozos e mozas que para eles é a lingua e a cultura que nós recibimos dos devanceiros.
Escoitando como o noso alumnado de 4ºA celebra o día do poesía temos confianza no futuro: son alegres, deportistas, políglotas, están fachendosos do seu.

Ponte ao noso lado

"Sumámonos á defensa da nosa lingua, o noso maior patrimonio, e convidamos a exercer o dereito a vivir en galego sen nengún tipo de impedimentos nin de coaccións. No día das Letras Galegas 2009 queremos reivindicar a lingua galega como a principal soporte xerador das manifestacións do noso patrimonio cultural inmaterial. Unha lingua que foi a creadora desde a época medieval das mellores expresións da cultura galega-portuguesa. Unha lingua que nos achega a unha comunidade de falantes de máis de 200 millóns de persoas en todo o mundo e que constitúe o mellor pasaporte para tender pontes coa lusofonía. Unha lingua que nos identifica no mundo fronte á globalización e á uniformización lingüística."

Iniciativa Ponte nas ondas

Dicionario de escritores de Deza

Mágoa non poder ter asistido á presentación do Dicionario de escritores de Deza da nosa querida amiga Gracia Santorum no museo Ramón María Aller Ulloa de Lalín. O libro está editado por Fervenza e fai un percorrido polos creadores literarios da comarca desde a Idade Media. Que ledicia ver na reportaxe do acto a tanta boa xente reunida en torno a ela nun día tan especial por tantas e tantas razóns. Parabéns Gracia. Había moita máis xente con vós da que aparece nas fotos.

Así de ben fala e así de guapa aparece na entrevista da Voz de Galicia

“ Aínda que non debía ser eu quen escribise disto, por motivos evidentes, e por non estar Anxo para estes labores, tentarei ser o máis obxectiva posible para falar de algo que, claro está, me atinxe demasiado directamente. Sei que estades agardando pola crónica, pero realizala asepticamente vai ser un traballo arduo.
Este venres, día 8, celebrouse o acto de presentación do recén editado "Dicionario de Escritores de Deza", da miña autoría. Creo que non me equivoco se a palabra que utilizo para definilo é "emotividade". Emotivo pola cantidade de xente que me arroupou, emotivo pol@s amig@s que alí se deron cita (ata plambeir@s!!!), emotivo pola presenza de Anxo a pesar de todo, emotivo polos meus pais, tan maiorciños eles, emotivo polas palabras de Mario, emotivo polo alumnado e ex-alumnado, emotivo pola música... Ao final, as bágoas agochadas fixeron acto de presenza, non podían faltar, convidadas de pedra. Quizais demasiado emotividade para a presentación dun libro, non si?
Tres partes tiña en mente cando abordei o meu "discurso": agradecemento, o proceso de elaboración do libro, e a lectura. Sabía, ademais, que pretendía que este día fose totalmente diferente, de aí a presenza de Diego Rojo co seu laúde, e a sorpresa pactada con Celsiño para que viñese a contarnos un conto. E nestes dous puntos creo que acertamos sen discusión: Diego puxo un signo de distinción coa súa música e Celsiño uns risos máis que necesarios para limpar as bágoas dos meus pais. Teño que destacar un momento: a aperta da miña nai no medio do acto; o meu amigo Marcos comentoume despois que se emocionara tanto que lle daba vergoña que lle visen as bágoas, pero puido comprobar que non era o único.
Gustaríame destacar, por suposto, as palabras do meu benquerido prologuista Mario Pereira. Abraioume na presentación, porque non só falou do libro, senón que asegurou humildemente que a súa presenza debíase tan só ao meu cariño, un cariño fundado no noso común amor polos libros, pola lectura, polas bibliotecas escolares. Falou de escritos futuros, e ata nomeou este blogue compartido con amor con Anxo. Un luxo telo ao meu carón.
Grazas a tod@s por compartir comigo este día tan especial.

Algúns dende a distancia, incluso.”

Se queredes fotos

O rap da lingua

Aquí vos presentamos esta montaxe feita polos compañeiros do blog amigo “ Un rato na biblioteca” do CEIP Mestre Martínez Alonso

Nos subastamos?

Non sabemos que produce máis estupor, se a noticia en si, algúns dos comentarios que provoca, o as afirmacións dende algúns medios  que pretenden ter a clave para a solución ( “Esto es la consecuencia de una forma descabellada de entender la sexualidad. Urge una reforma ética y cultural en España”.   COPE )

Comunicación non verbal

Será verdade?