Mocidade.

¡Mocidade! Agora cómprevos dicir, mozos da nosa Terra, se pensades seguir indo costa abaixo polo tempo ou encarados co porvir. Se queredes libertarvos do xerme da vellez e da morte. Se queredes adonarvos da vosa mocidade ou seguir sacrificándoa nun altar de Mitos e Fracasos. Cómpre romper a marcha pola mesma estrada que fagamos cos nosos pasos e afrontar nela unha peregrinaxe sen chegada, porque en cada relanzo do camiño agárdanos unha voz que nos berra: ¡Máis alá!
Manuel Antonio en 1922 lanzaba este berro á mocidade galega. En tempos ben peores ca hoxe, a Xeración Nós, Celso Emilio Ferreiro, Uxío Novoneira, e tantos galeguistas mantiveron unha constante confianza no futuro, na xente nova. Igual hoxe temos que volver a esta confianza entre tanta queixa e escuros agoiros. Temos que darlle máis protagonismo aos mozos e mozas que para eles é a lingua e a cultura que nós recibimos dos devanceiros.
Escoitando como o noso alumnado de 4ºA celebra o día do poesía temos confianza no futuro: son alegres, deportistas, políglotas, están fachendosos do seu.