A desesperación dunha cidadá

Como ordenar todas as ideas e sentimentos que roldan no cerebro dunha profesora que leva xa unha chea de anos intentando transmitir e xerar pensamento nas clases ?

Cansazo, ilusión, ineficacia, deber, esforzo, racionalidade …

Cada vez que cruza a porta do aula sabe que ten unha responsabilidade como profesional do ensino e como membro da comunidade humana e que os seus problemas persoais teñen que quedar entre paréntese. As súas discrepancias con colegas, o mesmo que as dificultades materiais ou organizativas teñen que ser paliadas: quen lle esperan son persoas, non papeis, nin deseños, nin obxectos. A vida desas persoas, os seus alumnos e alumnas, aínda que teñan mellor ou peor día, máis ou menos interese, é nalgunha medida, responsabilidade súa.

Cotidianamente a profesora debería poder comezar o seu labor sen ter que facer unha xustificación ante si mesma, o alumnado e a sociedade destas formulacións que ten profundamente asumidas.

Con todo, no contexto actual, e en concreto cando imparte os contidos da materia Educación para a Cidadanía sente como algúns grupos sociais dubidan das súas intencións e considérana presunta manipuladora, vendida aos intereses dun partido e dunha ideoloxía. Parece que as demais materias, incluída Relixión Católica, son neutrais, os seus docentes están fóra de sospeita, pero ela ten que demostrar a súa inocencia nunha especie de xuízo continuado que vai cada día do aula á televisión e os demais medios. Hai contidos e valores que só os pais, quizais tamén as nais, poden transmitir aos seus descendentes, que ao parecer son só seus e non teñen nada que ver coa comunidade. Esta parece ser a idea que está detrás dos opositores a esta materia.

Decidirán algún día pasarse polas bibliotecas escolares e empezar a retirar todos os libros cuxos contidos ou valores non coincidan coas súas crenzas persoais? Decidirán queimalos despois nos patios dos centros educativos de modo que o seu fume purificador estenda un veo de ignorancia nas mentes das súas criaturas?.