Un día normal en 2014

Fantasía tecnolóxica sobre un futuro case inmediato.

Vïa El Recogedor

Man on wire. A arte trasgresora.

Unha mágoa non ter o documental “Man on wire” cando o curso pasado cando falamos de arte en torno ao proxecto Merca Ars Constructor.
Totalmente recomendable este sorprendente documental cun certo sabor nostálxico que nos achega á enigmática figura de Philippe Petit, obsesionado desde os 17 anos en tender un cable entre as Torres Xemelgas do World Trade Center e pasear, saltar e xogar durante máis de media hora a case 500 metros do chan. Poderíamos dicir que toda a súa vida non foi senón unha preparación para ese acto supremo dende que viu o proxecto das torres, aínda sen construír, na consulta dun dentista sendo aínda moi novo. Fermosísimas e sobrecolledoras fotografías as tomadas ese 7 de agosto de 1974,^[ dunha abraiante beleza plástica que corta a respiración. No documental non se fala da posterior destrución das torres xemelgas, nin tampouco se explicitan os motivos que levaron a Petit a empregar tantos anos da súa vida para lograr o seu obxectivo. Intuímos que a experiencia cambiou dalgún xeito substancial a súa vida, e a das persoas que lle rodeaban porque a soidade adoita ser o prezo a pagar polas obsesións demasiado absorbentes. A xesta de Petit foi definida como o máis trasgresor delito artístico do s XX. As imaxes que nos legou son, dende logo, imposibles de esquecer.

Nova música finesa (I): Islaja

Abrimos unha nova páxina musical en Mesturas para vos achegar parte dos novos valores das músicas finesas contemporáneas. Nesta primeira entrega presentámosvos á xoven Islaja, alterego da artista Merja Kokkonen.

Islaja naceu en Helsinki no ano 1979, aínda que actualmente reside e traballa en Berlín. A mediados do 2005 editou o seu primeiro traballo discográfico, Meritie, respaldado polo selo independente Fonal, unha das disqueiras máis arriscadas e eclécticas de todas as que nestes intres traballan en Finlandia. O disco espertou críticas entusiastas en diversos medios especializados, os cales definiron a Islaja como unha sorte de mestura entre psicodelia folk e nova canción de autor. Ben certo é que Islaja se afasta dos ecos máis tradicionais do folclore finés, mais cómpre sinalar que no xeito de modular a voz e os contrapuntos é onde aparece a cadencia musical máis puramente suomalainen.

Alén do seu traballo en solitario forma parte do grupo Hertta Lussu Ässä xunto a outras dúas creadoras, as estimulantes Lau Nau e Kuupuu (das cales falaremos en vindeiras entregas), ademais de colaborar esporadicamente con artistas da talla de Ville Leinonen.

Hai poucos días Islaja ven de editar o seu novo traballo, Keraminen pää (testa de cerámica), do cal vos presentamos o primeiro single, esta densa e atmosférica canción titulada pimeyttä kohti (cara a escuridade):

Curso 2009-2010. Benvid@s

Inauguramos o curso en Mesturas con este entrañable artigo  escrito polo profesor Manuel Luís Caslderrey, Xefe de Departamento de Física e Química no noso centro. O artigo fai referencia ao tempo compartido en Teruel co xa añorado José Antonio Labordeta.

          Labordeta, profesor

“Además de político, escritor y cantautor, José Antonio Labordeta comenzó siendo profesor. Coincidí con él cuando yo daba mis primeros pasos en la enseñanza, recién terminada la licenciatura de Química, en los cursos 1966-67 y 67-68. Labordeta era el jefe de estudios del instituto Ibáñez Martín en Teruel. He compartido con él, en su casa, la tarea de hacer horarios, que entonces se elaboraban a mano. Además de su labor docente, su inquietud intelectual le llevaba a organizar obras de teatro y otras actividades culturales. También a la continua compra de libros, algunos de la trastienda que había en las librerías de la época. Su esposa, Juana, se lamentaba: «Ahora los compra hasta sin dinero». Los sueldos de los profesores no eran gran cosa.

Labordeta cantaba y tocaba la guitarra. Grabó una cinta con unas cuantas canciones, que oímos algunos compañeros, antes de remitirla a la discográfica. De ahí saldría su primer disco con letra y música suyas ( Los leñeros, Los masoveros, Réquiem por un burguesito, Estas arcillas ). Lo he oído mil veces. Pero ahora, después de su muerte, se me llenaron los ojos de lágrimas al oír la voz de un poeta que canta, como decía Sanchís Sinisterra (hoy famoso dramaturgo y entonces catedrático de Lengua) en la presentación de este disco.

Después, Labordeta hizo muchas más cosas, fue conocido y admirado por todos, hasta convertirse en un aragonés universal, como decía alguien “

Manuel Luís Casalderrey
Miércoles 22 de septiembre
La Voz de Galicia