As historias do profe Anxo

Transcribimos literalmente o correo que nos remitiu o noso querido compañeiro Anxo González Guerra porque pensamos que a súa historia, magníficamente contada, merece ter un lugar moi destacado neste blog.

Fui eu hoje a Sant-Iago en ua trattoria almoçar, amigos, e veede o que ali eu vii:

Nunha mesa había unha moza e unha muller (que respondía por mamá). Tiña a moza un caderno e un bolígrafo. Tiña a nai un libro de 4º ESO Lingua Galega.

A señora miraba polo libro e íalle ditando frases á moza, sinalándolle mesmo os puntos e as comas... Falaban en lengua castellana pero a nai ditaba en lingua galega. Polo medio a moza miraba algunha mensaxe no telemóbel, polo medio a nai miraba algunhas mensaxes no outro telemóbel. Nun momento a señora chamou a alguén e díxolle:... no entendemos esto de historias de emigrantes... claro... si ... vale... E seguía a moza a escribir no seu caderno e a nai a lerlle do libro que tiña unha foto grande dun tal Neira Vilas...

E logo xantaron... e logo seguiron e semellaron rematar mentres a nai tomaba un descafeinado cortado ...

Perante istes feitos este docente/jograr de Lingua galega pensou en que postura mental tomar:

1-A postura tradicional do docente de galego pertencente á Escola dos Queixumes (ai o Medulio, ai a Frouxeira, ai os mártires de Carral, ai a Ditadura, ai o Feijoo): non paga a pena poñer traballos aos alumnos, fánllelos os pais, que copian do libro, nin o galego usan para faceren os deberes, para que pasar tempo logo a corrixir se non sei nin a quen lle corrixo, mellor me sería dar latín ou relixión... dimito...

2-A postura do moderno docente 3.0 de galego pertencente á Escola dos trovadores Iesus Vasques e Angelo Lorenço: que marabilla, que subidón de autoestima docentedinamizadora, conseguiuse interactuar coa familia, implicouse a nai na nosa materia, trascendeuse o ámbito docente do ies para introducirse no lecer da findesemana, internacionalizouse o galego sendo levado naturalmente e sen imposicións a unha contorna culinaria italiana, a nai usou o galego coa súa filla ditándolle nunha lingua culta e non falándolle no seo familiar coma antigamente en castrapo, usáronse as tic-móbiles por parte da moza e da nai que mesmo implicou a terceiras persoas para poder investigar no tema...

E TODO ISTO SE ACADOU SÓ CON PEDIR (supostamente, claro, é un supositorio deste observador) UN TRABALLIÑO SOBRE NEIRA VILAS.. nin nos seus mellores soños don Ramón Piñeiro maxinou isto!

Non tendo clara ningunha das dúas posturas... este docente decidiu facer caso á SantaNaieSeñora Rosalía que di nunha poesía: vamos bebendo... e procedeu a rematar o viño tinto da botella

Fui eu hoje a Sant-Iago en ua trattoria almoçar, amigas, e viistes o que eu vii alí

Salutem plurimam

angelus gundisalvus bellum