Todo é silencio

Quizais sexa a novela que mellor se deixa ler de Manuel Rivas. Os primeiros capítulos están máis na liña das anteriores. Preséntannos os personaxes e o ambiente no que se moven. Son uns capítulos moi fermosos cunha lingua moi coidada e ás veces poética. Conseguen meternos no mundo que logo aparecerá cheo de acción. Moitas veces nas novelas de contrabando o protagonista é o detective alleo a ese  mundo, o policía chegado de fóra; el será o encargado de desvelar os segredos da trama. Aquí non hai detective ningún e o policía non aparece ata ben entrada a novela, e cando aparece vai ser alguén coñecido. Non hai malos nin bos, hai xente, persoas que viven na costa galega e fan o que fan, o que a vida lles vai deparando.
Na cúpula da organización está o Mariscal (o Vello), un personaxe especial e moi crible, que mantén cos demais unha relación moi curiosa. Logo Brinco, o mellor piloto da vila, e Leda, unha moza que non pode nunca ser mala aínda que ande cos malos. Sempre, coma na teleseries hai un bar de fondo onde se reúnen, se ven, namoran... Alí canta fados Sira, que nunca foi a Lisboa. A vella e abandonada escola dos indianos serve de almacén e de cita para os rapaces.
Na segunda parte da obra todo é acción. Pasouse do tabaco dos inicios á droga, de participar toda a vila nas descargas a facelo só a organización. Mesmo se conectou con Portugal e outras xentes de fóra, incluídos colombianos. Case todo o mundo está comprado, non hai nada que facer, ou si? Quen mellor para observar que un policía saído da contorna? Deixarase comprar tamén? Ninguén sabe nada, todo é silencio.
E como pano de fondo de toda a acción, como elemento indispensable en toda a trama, está o Mar, sen el non habería novela.
Manuel Rivas leva moitos anos demostrando que é un mestre escribindo artigos para xornal. Despois de Que me queres, amor xa ninguén pode dubidar de que tamén é un dos grandes do relato curto galego. Con Todo é silencio deixa claro que tamén domina o oficio de novelista. Non se pode deixar de lela.