Non cabía ninguén máis no Pazo de Pontevedra o Sábado pasado para ver a Lila Downs. Conquistounos a todos e, por suposto a todas, o racho desta gringa mexicana que, segundo ela asegura, é estranxeira nas dúas patrias, a do seu pai e a da súa nai. Pode que desta convicción de desarraigamento naza a fusión que interpreta maxistralmente co seu incrible rexistro de voz. Consegue entusiasmar con temas tan manidos como La Llorona, Sandunga e emocionar cos fermosos e tristes versos de La Martiniana. Defensora de baixar aos infernos das cantinas mexicanas para coñecer aos teus fantasmas e poder derrotalos, comprometida coas mulleres desaparecidas e asasinadas en Juárez, cos sufrimentos da emigración, autora da música de Frida, pola que foi galardoada cun Grammy, políglota, licenciada en antropoloxía... e un auténtico monstro no escenario. Con razón, o público despediuna de pé, entusiasmado cun concerto inesquecible que soubo a poquísimo.
Tuesday, 20 November 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Non acabo de lle atopar o punto á súa última gravación, "La cantina": é un traballo mal planificado, con arranxos redundantes e unha certa tendencia á masificación sónica. Contén excelentes cancións ("El relámpago") mesturadas con desacertos absolutos ("La tequilera", espantosa versión do clásico de Alfredo D´Orsay. Para revitalizar o tema, acudide á impresionente revisión que do mesmo fixo Astrid Hadad)
Para introducirse acertadamente na música da por outra banda excelente Lila Downs, dúas referencias: One Blood/Una sangre (Narada/EMI, 2004) e Border/La línea (Narada, 20001)
Lois Atanes
Grazas compañeiro por ese comentario tan profesional. Se baixas pola biblioteca, ou mellor, cando baixes, temos unha proposta para tí...
Post a Comment