Escribe que son árabe ( جل، أنا عربي)

Soubemos da conmovedora obra do poeta palestino Mahmoud Darwish, unha das voces máis brillantes no panorama literario do mundo árabe, co gallo da guerra de Iraq. No pasado mes de Agosto, á volta das vacacións de verán, o seu corazón enfermo rendeuse por fin. Unha perda irreparable que ocorría non moito tempo despois da partida do seu querido amigo, o inesquecible Edward Said. Internacionalmente recoñecido, a súa vida sempre estivo marcada polo conflito árabe-israelí. A calidade dos seus poemas é tal que, aínda que está totalmente identificado coa causa árabe, lemos que as autoridades israelís chegaron nalgunha ocasión a valorar a inclusión dalgúns dos seus poemas no curriculum educativo dese país. Viviu sempre no exilio. Nalgunha ocasión comentou: “Hai anos que a miña patria é unha maleta e a miña nación só linguaxe”. O seu poema “Escribe que son árabe” é xa un clásico entre a mocidade palestina. O poema é unha reivindicación da identidade árabe e simboliza o acoso cotián ao que a poboación palestina é sometida diariamente nos numerosos controis nos que deben acreditar a súa identidade varias veces cada día. Non podemos pensar nun comentario mellor nestes tempos tan escuros. Reproducimos o poema completo pedindo desculpas polas posibles inexactitudes na tradución. Incluímos tamén unha versión musicada do poema interpretada polo artista libanés George Qirmiz.

Recomendamos vivamente unha visita á web de Darwish onde podedes escoitar unha das súas poesías máis coñecidos con subtítulos en español.  Paga a pena

Escribe que son árabe Escribe que son árabe e o número do meu carné é o cincuenta mil; que teño xa oito fillos, e chegará o noveno ó final do verán. ¿Enfadaraste por iso? *** Escribe que son árabe, e cos meus camaradas de infortunio traballo na canteira. Para os meus oito fillos arranco, das rochas, o anaco de pan, o vestido e os libros. Non mendigo esmolas á túa porta, nin me rebaixo ante os teus chanzos. ¿Enfadaraste por iso? Escribe que son árabe. Son nome sen alcume. Espero, paciente, nun país no que todo o que hai existe alporizadamente. As miñas raíces, afundíronse antes do nacemento dos tempos, antes da apertura das eras, do ciprés e a oliveira, antes da primicia da herba. Meu pai... da familia do arado, non de nobres señores. Meu avó era un labrego, sen títulos nin nomes. A miña casa é unha choupana campesiña de canas e paos, ¿Aquéceche?... Son nome sen alcume. *** Escribe que son árabe, que teño o pelo negro e os ollos castaños; que, para máis detalles, me cubro a cabeza cun veo; que son as miñas palmas duras como a rocha e pinchan ó tocalas. E gústame o aceite e o tomiño. Que vivo nunha aldea perdida, abandonada, sen nomes nas rúas. E todos os seus homes están na canteira ou no campo... ¿Enfadaraste por iso? *** Escribe Que son árabe; Que roubaches as viñas de meu avó. E unha terra que araba, Eu, con todos os meus fillos. Que só nos deixaches estas rochas... ¿Non vai quitarmas o teu goberno tamén, como se di?... *** Escribe, pois... Escribe no comezo da primeira páxina que non aborrezo a ninguén, nin a ninguén roubo nada. Mais, que si teño fame, devorarei a carne de quen a min me roube. ¡Coidado, pois!... ¡Coidado coa miña fame, e coa miña ira!