Mirar a edición dixital de La Región todos os días é un exercicio moi san para ver o último Carrabouxo de Xosé Lois.
Este de hoxe non precisa ningún comentario nestes días para esquecer. Todos temos algo de responsabilidade no problema e máis quen coma nós traballa no mundo da educación. Sempre hai algo que se pode facer. O problema é tan grave que todo o que se aporte é pouco.
Sen dúbida un bo anuncio electoral.
It was a creed written into the founding documents that declared the destiny of a nation
Yes we can.
It was whispered by slaves and abolitionists as they blazed a trail toward freedom.
Yes we can.
It was sung by immigrants as they struck out from distant shores
and pioneers who pushed westward against an unforgiving wilderness.
Yes we can.
It was the call of workers who organized;
women who reached for the ballots;
a President who chose the moon as our new frontier;
and a King who took us to the mountaintop and pointed the way to the Promised Land.
Yes we can to justice and equality.
Yes we can to opportunity and prosperity.
Yes we can heal this nation.
Yes we can repair this world.
Yes we can.
We know the battle ahead will be long,
but always remember that no matter what obstacles stand in our way,
nothing can stand in the way of the power of millions of voices calling for change.
We have been told we cannot do this by a chorus of cynics...
they will only grow louder and more dissonant
...........
We've been asked to pause for a reality check.
We've been warned against offering the people of this nation false hope.
But in the unlikely story that is America,
there has never been anything false about hope.
Now the hopes of the little girl who goes to a crumbling school in Dillon
are the same as the dreams of the boy who learns on the streets of LA;
we will remember that there is something happening in America;
that we are not as divided as our politics suggests;
that we are one people;
we are one nation;
and together, we will begin the next great chapter in the American story
with three words that will ring from coast to coast;
from sea to shining sea --
Yes. We. Can.
O mércores da pasada semana deixounos o xenial Henri Salvador. Nacido na Guaiana francesa en 1917 soubo crear un estilo propio marcadamente swing, cómico e mesmo visceral, apegado ás tradicións da chanson francesa, o mundo do boulevard e o rock and roll máis descarado. Antóllase imposible sintetizar a súa vida en tres frases: discípulo de Django Reinhardt nos anos 30, colaborador de Boris Vian na década dos 50, foi quen de metamorfosear un estilo atípico, mesmo utópico, oscilando entre a hilaridade máis naïve e a densidade dramática e espiritual dos seus últimos anos. O pasado 21 de decembro puxo punto e final á súa traxectoria artística cun memorable concerto no Pazo de Congresos de París. "A morte non ten ningunha importancia para min, é o final dun camiño, as estrelas explotan e logo hai outras que nacen...é formidable", afirmaba. Case un mes despois despediuse definitivamente de todas e de todos nós.
Jardin d´hiver: a presenza dunha voz madura, no disco Chambre avec vue (Virgin France, 2002)
Estes días estamos encantados de recibir na Biblioteca a profesorado e alumnado do intercambio que o Departamento de Francés organizou cos nosos alumnos. Hai unha exposición no hall sobre os monumentos e turismo da súa terra. Dá gusto escoitar o seu francés aquí entre os libros e os ordenadores. Desexámoslles unha feliz estadía en Pontevedra e no Sánchez Cantón.
Haberá que botar unhas risas de cando en vez aínda que o personaxe nin iso merece. Chéganos esta montaxe vía A través del Uniberto
Dende hai máis de 50 anos o concurso World Press Photo Contest, algo así como os Oscars da fotografía, reflicten en imaxes as distintas tensións e conflitos que, pouco a pouco, van definindo a nosa historia colectiva.
. 
bles vexames e agresións. Dende as dúas fotografías podedes visitar a galería de premiados na presente edición e as consideradas mellores fotografías nos últimos 50 anos e tamén esta montaxe en video
...é tan doado esquecer que as TICS poden reproducir vellos esquemas e dar a impresión que algo cambia cando en realidade nada se move.
Dedicamos a primeira entrada aos afortunados e afortunadas que tiveron a sorte de perderse unha época no noso querido país onde se escoitaban cousas como esta. A segunda entrada está dedicada aos que estrañan ese mesmo país que esperamos e desexamos que nunca, nunca xamais volva.
Vía comunicación digital
Décima morte por violencia doméstica neste ano recén estreado
grullas de papel
O 6 de agosto de 1945, Estados Unidos arroxou a bomba atómica en Hiroshima, Xapón coa esperanza de rematar a Segunda Guerra Mundial. En poucos minutos, máis de 200.000 persoas pereceron por causa da explosión.
Para o señor Dimas Cuevas deixando ben claro que non entendemos nin compartimos o seu fino e intelixentísimo sentido do humor.
Posts
All Comments
Posts
All Comments
