.
.
Seica os antigos celtas celebraban a festa do Samaín. Despedíase o ano e esa noite abríase a fiestra entre o mundo dos vivos e o dos mortos. Facíanse fogueiras e poñíanse candeas dentro dun nabo ou dun calacú. Os irlandeses levaron a tradición aos Estados Unidos e de alí nós volve a festa do Halloween. Por aquí pasaron os romanos e despois a cristianización da festa pero algo quedou: o 1 é o día de Todos os Santos e o 2 o día dos defuntos. O 1 fanse en moitos lugares os magostos, coa castaña de protagonista; en Pontevedra hoxe na Praza da Verdura traballarase con calacús. E as ánimas dos defuntos son protagonistas da Santa Compaña e de moitos contos e lendas.
.
.
.
.
Por iso hoxe o alumnado de 1º ESO A/C apagou as luces e acendeu unha vela na clase de lingua galega... para entre todos contar os contos e as lendas que escoitaron dos seus pais e máis que nada dos avós e avoas, agradecéndolles que non deixasen perder as nosas tradicións. Seica hoxe moitos deles van xuntar coa familia e amigos a contar contos de medo. Boa celebración!
Posts
4 comments:
Resulta de un tremendo romanticismo el surgimiento de una corriente neoceltista, que, como si tomase el testigo de personajes como Murguía, Risco, Viceto o, más reciente, López Cuevillas, de la impresión de intentar resucitar una postura que entra en total contradición con los hallazgos arqueológicos más recientes. Tal vez, es preciso recordar aquellas palabras: "Señores, en Galicia de celtas, sólo el Celta de Vigo y los Celtas sin filtro". Los nuevos hallazgos no permiten hablar de un establecimiento celta en Galicia, acaso esporádicos orfebres, "buhoneros",..., pero nada que ver con el asentamiento de un pueblo que aculturiza al preexistente (¡aquellos oestrimnios!). Lo curioso es que la cultura castreña aparece vinculada a lugares de producción cerámica mediterránea, norte de África y la orfebrería tiene fuertes contactos con la tipología que nos ofrece la del Mediterráneo oriental. Lo que nos lleva a recomendar que es preciso "fijar los pies en la tierra". Y lo mismo pasa con la festividad a la que se alude: Samaín, Shamaín, Samhaín, vinculada al gaélico, con una etimología, al parecer indoeuropea, que podría significar "asamblea". Además, en el folklore no se detecta rastro alguno, sólo aparece como fuente ¿fiable? la puesta en escena por D. Rafael Pérez Loureiro, maestro de una escuela de Cedeira. En mi opinión, estaríamos ante una "impostura", propia de un "hiperenxebrismo", un tanto trasnochado, una impostura que quiere ocultar una imposición foránea, una "colonización cultural", evidentemente, americana.
La imaginación es imprescindible para la Historia, pero no se puede emplear para dar una falsa visión, sobre todo, cuando hablamos de la HISTORIA DE GALICIA, con mayúsculas.
Con mis mayores deseos de que este blog prospere, un saludo.
Yandros
Moitas grazas Yandros por esta documentada intervención nun tema que estes días estivo na prensa e nos centros. Por iso nós neses grupos comentamos co alumnado as nosas tradicións do magosto (o día 1 en Lugo)e das visitas aos defuntos o día 2, e de paso falarmos da Santa Compaña e das ánimas, dos petos de ánimas, etc. E de como por outra parte nos chega a través das series e das películas o costume americano.
Amigo Yandros, esperamos que siga entrando en Mesturas coas súas atinadas exposicións.
Chovía, os faros case non permitían ver o trazado da estrada. Ía canso, a pesares dos seus poucos anos (18). Cando quixo reaccionar, xa era tarde, a pechada curva apareceu como xurdindo de súpeto. Ao seu carón soamente a Nada. Comezou a vagar sen rumbo, pedía axuda, pero ninguén acudía. Ao chegar o día, alguén chantou unha cruz no lugar do accidente e sentiu que unha forza o fixaba neses catro brazos, sentíase seguro, comprendeu que tiña que agardar ata que chegase o seu tempo.
Din que cando vai noite con choiva, no brazo vertical da cruz parece verse como unha especie de cara anhelante, agardando que chegue o seu tempo de partida.
O arriba escrito, aínda que demasiado curto, podería reflictir un dos aspectos do mundo da morte, a idea que todos temos un ciclo vital predeterminado e cando se interrompe de xeito traumático, a ánima atópase perdida, comeza a errar, chea dunha gran soedade. Entón é preciso "fixala" dalgún xeito e de ahí o costume de sinalar o lugar onde ocorreu unha morte traumática cunha cruz (é evidente que o elemento fixador da ánima xa está cristianizado). Outro día, tentarei falar de ata que momento da historia podemos levar tal costume.
Unha afectuosa aperta.
Yandros
P.D.: Como neno "urbanitas" que fun, non puiden disfrutar da tradición da véspera de Defuntos. Cando me acheguei á celebración do magosto, os anos tiñan corrido moito.
Fermosa historia, Yandros, e ben contada. E tráeme á memoria outra historia de casemorte que lle oín moitas veces a un cesteiro de Carballedo e el contaba con moita graza. Sendo mozo el alá polo ano 38 un día chegou un grupo de falanxistas e botoulle as gadoupas co aquel de que o Cesteiro sabía onde se agochaban uns roxos fuxidos. El non tiña nin idea e como non dicía palabra o xefe da banda espetoulle "poñédeo contra a parede que se non di nada ímolo afusilar". E continuaba: cando o xefe dixo "apunten" eu pechei os ollos e pensei "así Dios me salve" pero entón escoitei "ten cara de boa persoa, deixádeo marchar"... E, cousas da vida, o Cesteiro librou e pasou dos oitenta... e que ben contaba os contos, o condenado!
(dedicada a vostede Yandros, que se ve amigo da Historia e das historias; por certo contadas nun excelente galego)
Post a Comment