Para ler cando vai frío

Algunhas novidades que vos recomendamos

Modou

Queremos dedicar esta entrada de Mesturas a Modou. Modou Gueye é senegalés e leva un ano connosco. Vese axiña que é moi listo, pero non debe ser doado ser o único alumno subsahariano do centro e chegar falando só wolof. Modou aprendeu moito durante este ano pero aínda así ás veces prodúcense algúns malentendidos como o outro día cando chegou á súa clase e descubriu que os seus compañeiros e compañeiras xa se foran a unha sesión de cine. Entón baixou á biblioteca, onde o coñecemos ben e vimos que, aínda que sorría como sempre e dicía que non importaba, estaba enfadado. Facendo unha excepción, paramos o traballo e baixamos uns cafés e unha cocacola para el. Empezamos a falar de música. Preguntámoslle por Ismael Lo, vimos que non lle gustaba moito. Falámoslle de Tajabone, unha das súas cancións e enseguida nos demos conta de que a Modou esa canción en concreto non lle gusta nada, pero nada de nada. Entón contounos que o seu cantante favorito é Alione Mbale Nder, xa doutra xeración, e falounos da súa canción preferida. Pedímoslle que escribise a letra, en wolof. Sorri e di, ou iso cremos entender, que esa variedade de wolof non se adoita escribir. Modou pronuncia o nome do cantante dunha forma que nos levaría meses imitar. Pedímoslle que, polo menos, nos conte que di a canción. Modou sorrí de novo e di que por suposto é unha canción de amor. Para tod@s os lectores de Mesturas, e moi especialmente para el, os videos das dúas cancións.

Un fotógrafo 2.0

Invitámosvos a coñecer a Javier Cuellar e á súa forma de contribuír á formación de redes socials por medio da fotografía. Tamén a gozar dalgunha das súas creacións, en concreto deste precioso álbum de Alice in Wonderland.

Created with Admarket's flickrSLiDR.

Adolescentes e internet

.

Dun estudo con adolescentes: a inmensa maioría das actividades en liña lévanse a cabo cos mesmos amigos que saen de paseo, xogan ao fútbol ou van ao cinema… En moitos casos, ademais atópanse con xente que ten intereses parecidos, que xuntos poden facer algún tipo de proxecto público, un blog, un álbum de fotos, unha páxina de MySpace… A cantidade de información dispoñible na rede é abraiante, un adolescente curioso e con ganas de saber máis pode atopar información á que antes só lle daban acceso os profesores, os pais ou outras figuras de autoridade… Non debemos ver o tempo que os mozos pasan diante do ordenador como unha perda de tempo, senón que en moitos casos están a adquirir unha serie de habilidades que lles serán moi útiles nun futuro próximo. Moitas son destrezas sociais e cognitivas: como aceptar unha crítica, aceptar un eloxio, recoñecer a autoridade dos que saben máis, criticar o que saben outros de xeito construtivo e sen ofender, respectar a intimidade allea e protexer a propia… Non só é que a rede sexa divertida… senón que é unha ferramenta recomendada á hora de formarnos como adultos responsables.

Todas estas reflexións están collidas de La Voz de Galicia de hoxe (A rede tamén é educativa, Novas tecnoloxías, 7). Como en tantas cousas o uso axeitado non ten que ver co abuso.

"El libro negro de los colores"

.

AUTORES: MENENA COTTIN,ROSANA FARIA
EDITORIAL: ZORRO ROJO
ENCADERNACIÓN: Cartoné
PÁXINAS: 24 BRANCO E NEGRO

O libro negro das cores é unha obra singular sobre a percepción da cor. Ilustrado en relevo, este libro negro propón a todos @s nen@s unha experiencia sensorial inédita: percibir cores sen necesidade de velos. Unha edición orixinal da editorial mejicana Tecolote que mereceu o primeiro premio na categoría Novos Horizontes, outorgado pola Feira do Libro Infantil de Bologna 2007.O New York Times inclúeo entre os 10 mellores álbums ilustrados do 2008.

Soños de futuro

… … Sempre hai persoas que van por diante do seu tempo. Son eles e elas os que, imaxinándoo, fan posible un futuro mellor. Non vos perdades esta escolma de ilustracións de soñadores de tempos vindeiros. vía wellmedicated

Pequena investigación do alumnado: O cemiterio de arte popular de Sapanta. Romanía

Un grupo de profesorado do centro estamos a recompilar materiais para elaborar un proxecto didáctico que recolla, entre outras facetas, as diversas formas de xestionar a morte e o do nas diferentes culturas. Temos a grande sorte de contar entre nós a alumna Mihaela Olinca procedente de Romanía. Cando foi informada de que publicaramos un video sobre o cemiterio de arte popular de Sapanta, ofreceuse a traducir algúns dos epitafios que aparecían nas imaxes.
Colaboraron na versión ao galego os alumnos Davely María Concepción e Andrés Hernán . Queremos dar as grazas a este grupo de alumnado e ao seu profesor Xose Lois Janeiro, por tan valiosa colaboración.
Dende Mesturas, quedamos á expectativa de futuras colaboracións que serán sempre benvidas

....

.

,

,.

"Aquí eu descanso. Chámome Bodnarion. Cando eu vivía no mundo, traballaba nunha fábrica como carpinteiro. Iso gustábame moito nesta vida. Cando eu vivía a min coidáronme ben, eu divertíame moito cos que atopaba, pero a morte co seu feo nome levoume xove do mundo, nunha desgrazada noite que rematou coa miña vida".

,

,

.......

...............

........

...........

...

...................,

...

.

"Cando eu era pequeno, Jon Suht díxome que eu ía ter un traballo de tractorista. Gustoume moito. Deixo sós os meus fillos, a miña muller e os meus pais, para chorárenme coas súas bágoas de pais. E agora, muller miña, has coidar os nenos igual, con alma de pais, porque agora ti es nai e pai. Para sempre vas ficar apenada".

....

....

....

....

....

....

.....

..

"Curta vida eu tiña antes de me soterrar, pero en todos os días da miña vida me gustou ir á igrexa a cantar en coro a deus. Eu rezaba e o meu home enfermou e axiña me deixou. Quedei con tres nenos e só deus sabe canto traballei para os criar e facer deles boas persoas na vila."

"Aquí eu repouso. Chámome Ion Turda. Eu vivía ben, tiña seis fillos, crieinos ben a todos eles. Gustoume moito traballar. No verán segaba herba. Os meus queridos fillos e a miña querida muller que deus os bendiga. "
Vivíu setenta e un anos 1920-1991.

Podedes ver todas as imaxes ampliadas. Imaxes vía Desierto

E para rematar a traducción dalgunhas das lápidas que aparecen no video: ..

Cemiterio de arte popular na vila de Sapanta.
Creado por Ion Patras Stan desde o ano 1935.

"Aquí repouso. Chámome Holdis Dumitru".
Viviu 45 anos. Morreu de morte violenta en 1958.

"Aquí eu repouso. Chámome Stelica Toader. Cando eu vivía gustábame moito o monte coas miñas ovellas e tocar a miña trompeta. O meu corazón estaba só e as ovellas todas beaban e os cans ouveaban. Todos quedaban mirando. Eu desexo o mellor ás ovellas. Cando eu deixei a miña vida tiña 71 anos en 1971".

"Aquí repouso. Chámome Stan George. Pobre da miña vida. Cando eu estaba no campo, o santo Ilie fulminoume cun raio. Meu pai quedou triste e pobre. A miña nai nunca me esqueceu."
Morreu moi novo aos 19 anos en 1954.

TRADUCIÓN DO RUMANO AO GALEGO :
MIHAELA OLINCA (Romanía)
AXUDARON NA VERSIÓN EN GALEGO:
DAVELY MARÍA CONCEPCIÓN (República Dominicana)
ANDRÉS HERNÁN (Colombia)

GRAZAS POR UN TRABALLO TAN INTERESANTE E TAN BEN FEITO!!!

Soberano.

 

Acabo de decidir que avanzamos moitísimo despois de ver este anuncio de Soberano que prácticamente entrou só na miña pantalla cando eu paseaba inocentemente por You Tube. Logo atopei moitos máis, tan divertidos como o que ilustra este post, vía whatimesailing?

Parabéns

 

PARABÉNS DENDE MESTURAS. 

Paseo virtual pola Roma Imperial

Unha nova ferramenta para todo o alumnado adicto a Goggle Earth na hora do recreo.
-

.O buscador de Internet Google presentou hai uns días, un novo programa que permitirá viaxar e descubrir a Roma Imperial grazas a unha nova capa incluída na aplicación Google Earth. Agora é posible pasear polas rúas empedradas do Foro Romano, visitar o circo Máximo ou o Coliseo en todo o seu esplendor, como era no 320 d.C. O proxecto Roma Renace foi desenvolvido polas universidades estadounidenses de Virginia e California, en colaboración coa Politécnica de Milán. En total, o paseo virtual pola capital do Imperio Romano, a maior metrópoli do mundo no ano 320, permite visualizar 6700 edificios, once deles tamén desde o interior como o Tabularium ou o Templo de Vesta, que están acompañados por textos explicativos.

Traducido de El País.

Se queredes ter unha idea aproximada deste novo servizo de Google Earth, esta moi ben explicado neste video.

25 de Novembro: O Cántico das Mulleres Invisibles do Congo

Cada día que pasa, a situación no Congo é máis desesperada para miles de persoas e especialmente para as mulleres que, como en calquera conflito armado, teñen que enfrontarse ás necesidades dos seus fillos e aos constantes vexames e violacións sistemáticas dos exércitos en conflito. Neste 25 de Novembro queremos tamén publicar este conmovedor documento das mulleres congoleñas. Válido, na súa insuperable dignidade, para todas as culturas e latitudes.

25 DE NOVEMBRO.

Queremos darvos a coñecer os traballos d@s compañeir@s do Segrel do Penedo e Trafegando Ronseis, dous blogs amigos cunhas marabillosas persoas que os xestionan e traballan sen descanso na difícil tarefa de conseguir un mundo un pouco máis xusto. .

Un conto triste

Hoxe voulles contar un conto triste. Antonia é unha muller moi humilde que traballa como asistenta e leva a diario a roupa a enxaboar no lavadoiro público de Marineda, aterecida polos fríos do inverno. O seu propio marido asasinou á súa nai e paga a súa pena no cárcere, mentres ela vese condenada a sobrevivir en condicións de extrema miseria criando a un pequeno. A pobre muller confía en que vinte anos é abondo para curar o medo. Pensa ela que pode o seu home morrer no cárcere, ou podo morrer eu, ata aló falta moito tempo aínda. A morte natural nunca a asust ou: só a aterroriza de verdade a posibilidade da volta do cónxuxe criminal.

O nacemento dun herdeiro de El-Rei, facilita un indulto que deixa ao preso libre na rúa. A Xustiza dálle ademais o dereito a compartir a casa onde vive a súa muller e onde el cometera noutrora o seu grave delito. Antonia vive angustiada, pensando na hora dese regreso, temendo ser ela a próxima vítima da violencia do bruto liberado. Chega o día fatídico e é obrigada a acollelo no fogar e a compartir leito co asasino. El non chega a matala. O corazón non puido máis: Antonia morre de medo.

Velaí un breve resume do argumento de “El indulto”, un conto de dona Emilia Pardo Bazán, publicado en 1883 en “La Revista Ibérica”. O paso do tempo non deixa de ser un xogo un pouco absurdo. Os grandes problemas, os dramas e traxedias, tamén as nosas ledicias, son os mesmos dende que se escribiu a Odisea. O ser humano, para ben ou para mal, non cambiou tanto. Quizais cambiou moito menos do que somos capaces de albiscar. Iso, cando menos, é o que nos fai pensar este relato tan oportuno, no seu tempo e hoxe.

“El indulto” é literatura aínda viva: nin sequera é preciso contextualizala. Por desgraza, os xornais contan cada día historias moi semellantes.

Marcos Valcárcel. ANOSATERRA DIARIO

PARA @S INTERESAD@S  EN LER O CONTO ORIXINAL

E pronto outro 25 de Novembro

Esta semana conmemoramos outro 25 de Novembro, Día Internacional contra a Violencia de Xénero. Levamos días sen poder esquecer as historias das rapazas autoinmoladas en Afganistán das que falamos a semana pasada. Teñen, polo xeral, 18, 17, 20 anos. Hai xa 3 ou 4 anos que liamos na páxina oficial da RAWA que estes casos aumentaban exponencialmente, pero parece que estanse as cumplir as peores expectativas. Atopamos "Las hijas del silencio" unha magnífica reportaxe da ONG ACAF de Catalunya para chamar a atención sobre o tema.

Pensamos que as mulleres que intentan suicidarse dunha maneira tan brutal son unha chamada de atención fronte á trivialidade con que as veces se trata o tema da violencia contra as mulleres. Poder escoller a morte para liberarse do sufrimento é ao que os seres humanos aspiramos que nos sexa recoñecido como un dereito nas diferentes lexislacións.
Mais que grado de desesperación e dor hai que sufrir para preferir a morte queimándose? Temos a impresión de que non é do que falamos cando reclamamos unha morte digna, aínda que non poidamos máis que aceptar a dignidade de persoas que se revelan con todos os medios ao seu alcance para saír do martirio imposto por quen exerce un poder absolutamente ilexítimo e inxusto aferrado a caducos valores patriarcais.
Esta situación é asquerosamente insoportable. Desgraciadamente non é a única.

DÍA UNIVERSAL DOS DEREITOS DO NENO. 20 DE NOVEMBRO

.

Vimos hai algún tempo este ensaio fotográfico sobre os dereitos dos nen@s que tiñamos reservado para un día como hoxe. Como recordatorio esta ligazón a unha de tantas enumeracións dos dereitos dos nen@s aínda que só sexa para constatar, un ano máis, o longo camiño que queda por percorrer.

…e de novo Afganistán

Hai só uns días celebráronse en Figueirido Pontevedra os actos fúnebres polos dous soldados da Brilat falecidos como consecuencia dun atentado en Afganistán. Lemos unha reportaxe no Magazine do Faro de Vigo e lembramos o que hai anos xa publicaba Newsweek: que unha porcentaxe abafadora de persoas nese país padecían graves trastornos mentais debido ás circunstancias tan terribles nas que viven.
Hai xeracións enteiras de afgáns que descoñecen o que é vivir en paz. Non foi isto o que máis nos sorprendeu entón; foi ler que os afgáns esqueceron como se vive en tempos de paz porque xa non teñen referentes. A nosa cotidianidade baséase nunha serie de destrezas e mensaxes sutís coas que somos quen de convivir con outras persoas e levar a cabo proxectos comúns. É un complexo sistema que se transmite de xeración en xeración. Por terrible que pareza, a transmisión dese esencial coñecemento en Afgnistán está destruída.
Vimos unhas fotos magníficas de Paula Bronstein e buscando información da autora atopamos un estremecedor reportaxe sobre mulleres que se queiman vivas. Deixamos á vosa decisión ver as fotos ou non. E xusto nestes días chegounos esta presentación tamén sobre mulleres afgás e a terrible imposición do burka.
Xa coñeciamos algunhas imaxes que regularmente publica a RAWA (Asociación de Mulleres Afgás) pero nunca viramos algunhas outras moi ilustrativas.
Seguir esta ligazón para poder ver a reportaxe a pantalla completa. Paga a pena

.

O cabalo e a morte

 

..

...E falando de lendas gústanos este artigo de Marcos Varcarcel aparecido en Galicia hoxe.

.

O cabalo e a morte

Poucos animais tan unidos ó ser humano, dende tempos moi antigos, como o cabalo. Dende vello simboliza o poder, a velocidade, a nobreza. No mundo cristián, tamén o valor, mentres en Oriente se asocia ó lume e ó ceo. O cabalo negro é a cotío símbolo da morte. Hai varias lendas galegas que recollen este último sentido e cítaas Vítor Vaqueiro na súa Guía da Galiza Máxica. Se un cabalo tropeza cunha pedra, conta Mandianes, interprétase como petición de axuda dunha ánima, para que se rece por ela. En terras de Nogueira de Ramuín cita Afonso Monxardín o Camiño da Ponte, onde se aparece un cabaliño lanzal de gran brancura, que se achega a un valado para que as xentes o cabalguen, pero non o fan por medo. Unha historia semellante recolleu Risco en Congostro-Rairiz de Veiga, onde se aparece un pequeno cabalo moi fermoso diante dunha muller. Esta négase a falar con el e o cabalo retírase detrás duns amieiros, botándose a rir e desaparecendo: os campesiños pensan que se trata do demo. Nos traballos de X.Cuba, X. Miranda e A. Reigosa son máis vizosos aínda os acenos simbólicos do animal: cabalos de mouros, cabalos acuáticos, cabalo da fiaña, cabalo do vento e un longo etcétera.

MARCOS VALCÁRCEL

Obradoiro de narrativa

Luns 17 na biblioteca: continúa o Obradoiro de narrativa con Manuel Lourenzo, que nos dedicou o seu último libro, unha longa e excelente novela que vai ocupar un lugar destacado nos andeis... E xa postos podedes facer unha visita ao seu blogue do trinque

As cruces nos camiños

Nestes días ándase a falar moito da recuperar a memoria e honrar os que foron asasinados na guerra do 36. Seica algunhas cruces nos camiños lembraban estes tristes feitos.
Xosé Manuel González mándanos esta foto desde Lobelle (Lugo) e cóntanos outra curiosa historia sobre as cruces. As cruces tamén se poñían nos cruces de camiños para que o demo non fixera das súas. Seica o "inimigo" acostuma deixarse ver nos cruces de camiños para tentar a xente e por iso poñían cruces xa que o demo non quere saber nada delas. Din que non atura estas tres cousas e por esta orde: as cruces, a auga bendita e que nomeen a Deus. Se temos unha Cruz xa non aparece o demo aínda que o chamemos como din que se chama cando se quere tratar con El: Nun cruce de camiños cun garrafón de viño e un xamón; primeiro déitase un pouco de viño no chan e logo empézase a comer xamón e beber, de vez en cando dise "se vés comes e se non vés non comes". Case sempre aparece con aparencia de bo mozo, alto e vestido con gabardina; seica só o delatan os pés, que se un se fixa moito (trata de escondelos) son de cabuxa. Come e bebe e fai tratos, que sempre cumpre pero a cambio quere almas, é capaz de dar riquezas e de facer obras coma pontes nunha soa noite; din que os cartos seica os fixo tamén el para que moita xente se condene por eles. Seguramente cando aparecían desgrazas nos lugares moita xente pensaba que podía ser obra del e como supoñían que andaba polos camiños poñíanlle cruces para que non puidera facer das súas. Algunhas veces seica sae a tentar na xente, pero se se fai un círculo no chan (mesmo cos pés) e te metes dentro xa te deixa en paz.

Dúas novas adquisicións

Queremos facer mención especial de dúas novas adquisicións a nosa xa extensa colección de títulos destinados e adquiridos especialmente par os 20 minutos de lectura diaria. Son totalmente recomendables.

ENCICLOPEDIA DE LOS MALOS ALUMNOS Y REBELDES QUE LLEGARON A GENIOS.

Ed. Catapulta Editores

Un redescubrimento humorístico de personalidades famosas, recoñecidas como xenios, pero consideradas rebeldes ou torpes durante a súa infancia. Diversos personaxes do mundo da Historia, as Ciencias, as Artes e a Literatura protagonizan divertidas anécdotas biográficas da súa mocidade.

Unha preciosidade de libro.

LAS VIDAS DE LOS GRANDES ARTISTAS.
Ed. Siruela
Un orixinal paseo pola Historia da Arte a través da vida e obra de 20 mestres de todos os tempos. Un interesante retrato ou autorretrato de cada artista introdúcenos en cada un dos capítulos deste formidable libro sobre o mundo da pintura. A continuación, verás a súa obra máis emblemática a toda cor. O ameno e entretido texto vaiche permitir entrar no taller de cada un destes pintores. as ilustracións son magníficas. Dentro do libro tamén atoparás algunhas ventás que che ofrecen máis información, como por exemplo "¿ Sabías que...?, con interesantes curiosidades biográficas do artista; atoparás ligazóns web para saberes máis sobre as obras de cada autor. (adaptado da reseña do libro)

Esperanza?

O cemiterio alegre

Hai moitas formas de achegarse á morte condicionadas todas elas pola cultura na que somos educados. Sen dúbida, perder a un ser querido produce dor, pero as formas de xestionar esa dor e a importancia que concedamos a segundo que aspectos tradúcese en manifestacións esencialmente diferentes.

Este cemiterio atópase no norte de Romanía na cidade de Sapanta, sobre os Montes Cárpatos. Chámano o “Cemiterio Alegre” , porque arrinca os sorrisos daqueles que o visitan. Non é un cemiterio calquera, é único no mundo, e está adornado con tallas de madeira, retratos artesanais personalizados dos mortos e epitafios alegres e irónicos nas lápidas.
Nesta terra de ebanistas, todas as tumbas foron talladas, pintadas de azul e decoradas co retrato do defunto, representándoo no seu traballo ou facendo o que máis lle gustaba na vida. E debaixo un epitafio, escrito en primeira persoa, que relata os rasgos máis relevante dos falecidos sempre en clave de humor. As cruces pintadas en cores claras -azul, branco, verde e vermello- son monumentos de arte popular únicos en Europa, creados, na súa maioría, a partires de 1935 polo artesán Stan Ioan Patras e que na actualidade realizan os seus discípulos. Estes artesáns coñecen a todos os habitantes do pobo polo que non é difícil producir, no seu momento, o epitafio máis axeitado:

"Aquí descansa a miña sogra, se vivise outro ano máis, eu ocuparía o seu lugar"
"E outra cousa que moito me gustaba era sentarme á calor dunha taberna acompañado dun vaso de viño e unha muller sempre que fose a muller doutro."
"Aquí descanso eu chámome BRAIC ILEANA, cinco fillos tiven que deus a vida lles deu. GICA, que ti sexas perdoado se me apuñalaches cando viñeches borracho do pobo."
"Que ben estou na tumba no limiar da igrexa. Ti tamén virás aquí "
"Arde no inferno, maldito taxi que viñeches de Sibiu. Con todo o grande que é Romanía. Non puideches atopar outro lugar onde pararche?. Tivo que ser fronte á miña casa, para matarme?."

Como podedes ver, é difícil reprimir un sorriso. Unha boa forma de ver na morte unha aliada inevitable da vida

hai referencias a este cemiterio en axencias de viaxe e blogues de particulares. Por exemplo Desierto

3º Obradoiro de narrativa

Luns 3 de novembro: comeza o 3º Obradoiro de narrativa dirixido por Manuel Lourenzo González grazas á xenerosidade da ANPA O Verxel.
Teremos na Biblioteca o autor de O xardín das pedras flotantes. Novela de máis de 500 páxinas, chea de imaxinación, de amor, de maxia; novela protagonizada por dous adolescentes e cun ¿estraño? libro. Tamén é unha homenaxe á nosa cidade, onde ocorre parte da trama. Trátase do último premio Xerais, unha excelente narración publicada estes días.
Os 27 alumnos e alumnas de 2º BAC escollidos van ter a oportunidade de aprender a escribir da man dun dos mellores escritores da actualidade. Agardamos que a actividade sexa un fito na súa formación académica.

Honrar os defuntos, as ánimas

.

Veñen uns días nos que a xente lembra especialmente os seus defuntos. Visítanse os cemiterios... Fíxense que na entrada ao adro e tamén cemiterio de moitas igrexas hai un enreixado, que sempre se facía moi incómodo para os zapatos de tacón das mulleres. Cal é a súa función? pois parece que era para que o calzado non levase para fóra a terra sagrada do adro. Este da foto que nos envía Xosé Manuel está en Buciños (Lugo) fronte á casa natal do famoso escultor.

.

Como o cemiterio quedaba lonxe hai moitos petos das ánimas para rezarlles e botar esmolas pola súa salvación. Este peto está en Trasar de Carballo (Lugo), seica na Fonsagrada hai algo similar e chámanlles santiñas. Estar calado coma un peto, din os vellos que é porque lle botas a esmola e ninguén che contesta nin che dá as grazas. Hoxe igual xa non se botan as cadeliñas no peto, pero a xente vainos restaurando porque os sente como algo de seu.

Entre a vendima e a castañeira

O mellor estudoso que tivo a nosa paisaxe, Otero Pedrayo, dicía que cando máis bonita estaba Galicia era nestes días que van entre a vendima e a recollida das castañas. Moito lle gustaban estes seráns unha miga outonizos. Nos institutos de Pontevedra mañá é día non lectivo e podemos aproveitar para viaxar pola Terra: a Ribeira Sacra, o val de Verín, O Courel, Os Ancares... están preciosos. E tamén diante da porta do centro temos esta fermosura de cores que nos permite ir seguindo a evolución do outono.

Sabes a letra II. Viva la vida. Cold play

Que queredes, gústanos este grupo. Para que non sexa só cuestión de ver o video sen facer nada máis, propoñémosvos un pequeno exercicio.

Para os que non saibades moitísimo...ou sexa principiantes.

Para máis experimentados e experimentadas.

Para @s que din que saben moito


Podedes ver máis videos no portal de anglesonline.

Le Clézio na casa. X.L. MÉNDEZ FERRÍN .

A Concesión do Nobel de Literatura a Jean-Marie Le Clézio ocasionou que a atención pública se fixase estes días na obra do interesante autor francés que publicara en 1978 (Gallimard) o seu libro de contos Mondo et autres histories. Nove anos máis tarde, RaquelVillanueva chamou a atención de Luís Mariño, director de Edicións Xerais de Galicia, sobre tal autor e tal libro. Mariño, que ao tempo coñecía ben Le Clézio, animou a Villanueva para que o traducise ao galego, o que ela fixo en colaboración con Valentín Arias. O texto en galego estivo axiña terminado baixo o título de Mondo e outras historias. Na editorial todo o mundo andaba ilusionado coa colección Xabarín e eu vin a Mariño, a Crego e a equipa enteira da rúa do Doutor Marañón, Vigo, traballando a toda máquina para pór o libro nas mans dos mozos lectores aos que estaba destinado en Galicia. De xeito que o Mondo se terminou de imprentar con debuxos de M. Uhía e chegou ás mans dos interesados no ano 1987. Le Clézio estivo encantado de ser traducido ao galego e concedeu razoabelmente os permisos oportunos. A traducción ao galego de Mondo é a primeira que se fixo do orixinal francés a calquera outra lingua do Planeta.A tirada foi de 5.000 exemplares.O que asegura que hoxe Le Clézio no noso idioma se encontra en grande número de bibliotecas privadas e públicas, incluídas as bibliotecas de centros de ensino e mesmo as de prisións. Teño información de que na cadea de Teixeiro, moi concretamente, Mondo suscitou o interese de ben de presos. Todo parece indicar que Jean-Marie Le Clézio, lonxe de ser un descoñecido en Galicia, é, no noso universo lector, un autor moi aprezado.O éxito desta versión ao galego foi validado pola concesión de dous importantes premios a traducción literaria: o do Ministerio de Cultura de Madrid (1989) e o "Ramón Cabanillas"da Xunta de Galicia (1989). Somos agora informados de que Le Clézio, despois de recibir o Nobel, volveu cederlle a Edicións Xerais os dereitos de traducción ao galego, de Mondo e outras historias e doutras súas obras que esperamos que saian axiña á luz...

... Teño entenido que os clézistas galegos están moi interesados en que sexa traducido ao noso idioma unha novela na que o autor admirado nos transporta á sociedade dos tuaregs, este pobo bérbere que foi condenado ao silencio pola historia e que, coma outros de África e non de Africa, no viu nin por unha fenda a luz da desconolización. Estou seguro de que en Galicia e no mundo se vai falar moito deste Jean-Marie Le Clézio que hoxe recibe a atención preferente dos lectores de todos os continentes e nacións.

(Faro Vigo 27-10-08)

Areoplanos

Grazas ao Concello de Pontevedra, que cada ano organiza varias sesións de teatro para escolares, 50 alumnos e alumnas de 4º ESO A e 2º BAC (Literatura galega do século XX) van este xoves ao Teatro Principal. Estes dous coñecidos actores (quen non viu algún capítulo de Pratos combinados? Quen non sabe quen é Miro Pereira?) serán os encargados de facer que gocen dun espectáculo no que dous viúvos discuten, falan, comentan. Convidamos aos asistentes a que deixen aquí os seus comentarios. Que lles pareceu Aeroplanos? Que opinan da obra? e da actuación de Ernesto Chao e Xosé Manuel Oliveira?

Dereitos de autor confusos

Chéganos hoxe a través do correo a curta gañadora no último Festival de Cannes celebrado no pasado mes de Maio. Esta Historia dun letrero pouco despois xeraría unha viva polémica ao ser acusado de plaxio o seu autor, o mexicano Alonso Alvarez Barreda por ser a historia que conta sorprendentemente parecida á do video que aparece en segundo lugar, "Una limosna, por favor" tamén presentado con anterioridade, na categoria de curtas de menos de 30 segundos de duración, noutro festival cinematográfico Notodofilmfest. O curioso é que o seu autor, o español Francisco Cuenca Alcaraz comentou non sentirse ofendido, nin moito menos plaxiado, porque tampouco el era o creador da idea orixinal, senón que ésta baseábase nunha historia anónima que circulaba pola rede. Cada vez máis difícil o tema este dos dereitos de autor. Miúda complicación.

Historia de un Letrero en Yahoo! Video

Ródchenko e os libros

Coñecedes este cartel de Alexander Ródchenko ?. Rodchenko é un dos artistas mais coñecidos do Constructivismo, que desenvolveu a súa carreira artistica en Rusia a comezos do século XX. Libros, (1925) é unha das súas creacións publicitarias máis soadas.

O cartel creouse para a sección de Leningrado da Gosizdat (Editorial Literaria Estatal) Este movemento propiciaba a contribución dos artistas ao deseño de obxectos de uso cotiá.

Vedes a teoría levada á práctica nesta famosa obra de gran forza expresiva.

Sabes a letra?. Violet Hill. Cold Play

Sabes a letra? Se é así, esta entrada non vai contigo. Se non a sabes e, supoñendo que che guste a canción, podes ver o vídeo e cantar á vez (podes controlar o texto para que vaia ao ritmo das imaxes) . E ademais, cando remates tes que entrar nesta ligazón e poderás facer un pequeno exame.
Nivel elemental de todo. Podes deprimirte se fallas...

www.quedeletras.com

La lámpara de Aladino. Volve Luis Sepúlveda

Ten moi boa pinta este novo libro de contos de Luis Sepúlveda ao que tod@s coñecemos polo seu vello lector de novelas de amor.

Traducimos a crítica literaria que nos convenceu para compralo:

Para rescatar do esquecemento momentos, lugares e existencias irrepetibles, o autor escribiu este libro baixo a metáfora dunha "lámpada da que xorden, como por arte de maxia, doce contos maxistrais".
A Alejandría de Kavafis, Ipanema en carnavais, un Hamburgo frío e chuvioso, a Patagonia, o Santiago de Chile dos anos 60 ou a recóndita fronteira de Perú, Colombia e Brasil son algúns dos escenarios de 'La lámpara de Aladino'. Estes doce relatos, destacou a editorial, son cada un deles "unha novela en miniatura", onde Luis Sepúlveda "dá vida a personaxes inesquecibles e ás historias máis fermosas que se contaron en moitos anos".

Lena Guiseke

Hai algún tempo que circula pola rede un magnífico traballo sobre o Guernica reaizado pola artista dixital de orixe alemá Lena Guiseke. Buscamos información e atopamos ademais un interesante traballo fotográfico e unha investigación constante para utilizar as ferramentas dixitais como medio de contar historias cun sentido artístico nada desdeñable. Podedes curiosear pola súa páxina e tamén ver unha pequena montaxe con algunhas das súas creacións en 3D

Por se aínda non entendedes

Que queredes, non nos resistimos a compartir esta delirante explicación da crise económica.Entre outras cousas porque ten toda a pinta de ser certa.

The Last Laugh - George Parr - Subprime - subtitulos
Cargado por erioluk

Viaxe a un autor: Le Clézio

Provir da Bretaña e nacer na Provenza. Descender dunha familia emigrada ás Británicas illas Mascareñas, bañadas polo océano Índico, e doutorarse na Universidade de Perpiñán, ao abeiro do mar Mediterráneo. Ter pai inglés e ser da nai francesa. Criarse na illa Mauricio e especializarse en México. Formarse en Inglaterra e ensinar nos Estados Unidos de América. Denunciar a prostitución infantil en Tailandia e convivir cos amerindios en Panamá. Escribir en francés e reivindicar o crioulo. Novelar a marítima historia dos devanceiros e compartir o deserto coa súa muller de proxenie saharauí. Morar en Novo México e recrear Nixeria. Traducir a mitoloxía amerindia e compilar adiviñas afroasiáticas. Vir ao mundo en Niza e viaxar sempre ao mundo. Le Clézio sabe de amor e dor, gozo e enfermidade, infancia e loucura, liberdade e inxustiza, aventura e contemplación, natureza e poder, independencia e colonización, sabe en fin do salvaxe corporal e do civilizado verbal. Del podería dicirse o que Cervantes fai dicir a don Quijote: El que lee mucho y anda mucho, ve mucho y sabe mucho. A súa obra pon de manifesto que buscamos linguas para dicirmos todo o que nos dicimos sen linguas. (Claudio Rodríguez Fer, La Voz de Galicia, 10-8-2008)

Por se che interesa, temos 4 exemplares de Mondo e outras historias do novo premio Nobel de literatura na Biblioteca

O misterio das miradas do Thyssen

O museo Thyssen-Bornemisza ofrece este interesante recurso didáctico consistente nun xogo para dar a coñecer algunhas das obras da súa colección. O xogo consiste en ir descubrindo a que cadro pertencen as miradas que, acompañadas de diferentes pistas, ofrécense como enigma aos visitantes. Moi intuitivo e sinxelo de manexar, permite moverse polas diferentes salas do museo virtual coas frechas do teclado. 2º Premio Innova 2008.

Por amor de Deus

Hai xa algúns anos uns amigos escoceses, de volta dunha viaxe a Londres, faláronme soprendidos dun tal Damien Hirst, a última sensación no cambiante mercado da arte. Este artista, daquela case descoñecido, fíxose pronto famoso coa súa exposición de animais mortos metidos en grandes tanques de formaldehido. A súa máis coñecida obra era, por aquel entón, un enorme tiburón tigre que deu en chamar The Physical Impossiblity of Death in the Mind of Someone Living (a imposibilidade física da morte na mente dalguén vivo) . Bastante choveu desde entón e aquel mozo irreverente resultou ser tamén un xenio do márketing que en pouco tempo foi quen de chegar a ser o artista británico vivo máis acudalado, incluíndo a Elton John, o cal non é ningunha broma. Probablemente oiriades falar de For the love of God, o nome da súa última creación, unha caveira totalmente recoberta de diamantes. Din que foi exactamente o que a súa nai exclamou cando lle contaron o que o fillo estaba a piques de facer. Hirst non oculta nada. Sabemos cantas pedras ten a cousa, 8.601 diamantes dos máis puros do mundo, un masivo diamante central en forma de pera, e case 3 kilos de platino; sabemos tamén cantos cartos pagou por ela (20 millones de euros), e por canto a vendeu (75 millones). Como vedes, unha vez máis utiliza a morte como tema central das súas creacións. O que poida que non saibades é que traballou sobre unha caveira real dun varón que viviu no s XVIII e que tiña uns 30 anos cando morreu. Nesta ligazón podedes ver as fotos de todo o elaborado proceso no que participaron varios orfebres. Paga a pena unha visita.

Para ver máis obras de Hirst

O artista na wikipedia

Parkour II. Dangerous ground project: No more landmines

Desprazarse andando pode converterse nunha actividade letal para aquelas persoas que viven en territorios minados. O proxecto Non More Landmines: Dangerous Ground consegue visualizar o perigoso día a día de tantas persoas desta forma tan orixinal, coa colaboración de practicanters de parkour ou free running. A iniciativa consistía en percorrer 50.000 m2 na cidade de Londres sen tocar o chan. Non deixedes de botar unha ollada á páxina , ver os vídeos, as fotos... e lembrar as cifras.

...

Cada 30 minutos unha persoa morre por feridas causadas polas minas.
O 90% destas persoas son civís.
Falamos de máis dun millón e medio de mortes ao ano.
Un terzo destas mortes son nenos.
Falamos tamén de máis de medio millón de graves mutilacións.

E as cifras medran constantemente porque...
quedan máis de 100 millóns de minas no mundo.
Hai, polo menos, 40 paises que se negan a asinar tratados de non proliferación deste tipo de armamento.

Parkour

Sabedes que é o parkour?

Citamos da Wikipedia:

O parkour é unha disciplina que consiste en desprazarse polo medio urbano, superando os obstáculos que se presenten no teu percorrido da forma máis fluída e eficiente posible, e coas únicas posibilidades do corpo humano. Esta disciplina precisa unha gran preparación física para realizar os distintos movementos (saltos, escaladas, etc.) , pero ademais esixe unha mente decidida a superar os propios medos, unha gran concentración e un espírito forte. Para saber máis...

Prometemos información sobre unha interesantísima iniciativa baseada neste deporte .

Diminutos

Diminutos.

Dependendo, coma sempre, de con quen nos comparemos...

Fiestras

.

"O que podemos ver á luz do sol sempre terá moito menos interese que o que acontece detrás dunha fiestra. Nese cadrado iluminado ou na penumbra, a vida vive, a vida soña, a vida sofre."

Charles Beaudelaire

Sinais

Para que logo digan que non temos un país ben sinalizado!!??
Esta morea de sinais están nunha curva moi curva curvada dunha estrada ben estreita... na parte luguesa dese centro fluvial que son Os Peares... ao fondo a ponte do ferrocarril e a ponte da estrada Ourense-Monforte e a ribiera ourensá do Miño/Sil.

O amigo Paulo é o autor desta foto tan ilustrativa.