Historia da vida cotiá en Galicia

O catedrático da Escola Universitaria de Historia Contemporánea de Santiago da USC, Xavier Castro, ven de gañar recentemente o XII Premio de Investigación Xesús Ferro Couselo, convocado polo Concello de Valga coa súa "Historia da vida cotiá en Galicia", unha obra na que o autor afonda no quefacer diario dos galegos nos séculos XIX e XX.

Formulada como unha obra de investigación histórica, nas máis de catrocentas páxinas emprega fontes inéditas combinándoas coa bibliografía dispoñible para reflectir o xeito no que se desenvolvía a vida da xente corrente, a familia, a alimentación, a vivenda, a indumentaria, a hixiene, o amor e o matrimonio, o traballo e o lecer e, asemade, o mundo da escola. Como argumenta o autor, existen varias historias de Galicia na época contemporánea pero ningunha dos galegos, “das xentes de diferente condición social, dos que comían ben e durmían en colchóns de la e os que levaban unha existencia precaria téndose que deitar amoreados en xergóns de follato; dos homes, mulleres e nenos, labregos, fidalgos e habitantes das cidades que protagonizaron a historia deste país”.

A publicación está escrita nunha linguaxe asequible, que fuxe do academicismo e abonda en textos literarios, etnográficos e testemuños orais, que contribúen a darlle amenidade e ao tempo recrear o imaxinario colectivo e a atmosfera social na que se desenvolveu a existencia de varias xeracións de galegos de a pé.

Cremos que é unha excelente adquisición para a biblioteca e queremos,unha vez máis reiterar o noso agradecemento ao profesor Castro pola súa visita o curso pasado que de tanta utilidade foi para orientar o noso modesto proxecto sobre diversos aspectos relacionados coa alimentación.

Título: Historia da Vida Cotiá en Galicia. Séculos XIX e XX

Autor: Xavier Castro

Editorial: Nigratrea

Lugar e ano: Vigo 2007

Breve escolma de poemas árabes.Día internacional da paz

Existe, por desgraza, unha ampla mostra de conflitos armados onde constatar os diferentes graos de sufrimento e degradación do ser humano que toda guerra implica. Algúns, aparentemente esquecidos, deixaron, non obstante, feridas mal cicatrizadas e dispostas a reabrirse en calquera momento.Outros, case descoñecidos no imperdoablemente descoñecido continente africano, están xa perdidos sen remedio sexa cal sexa o resultado final da contenda.Tamén os hai cotiáns, perniciosos, que abandonan os primeiros titulares pero deixan rastros atrofiados, convertidos en xordas ladaíñas onde a traxedia individual de cada morte se dilúe en cifras carentes de sentido.
Sendo conscientes desta situación, no Día Internacional da Paz, eliximos a guerra de Iraq como símbolo do engano, a barbarie e a loucura que toda guerra implica.
Neste documento utilizamos unha breve selección de textos de poetas árabes representativos da desolación dun pobo ante a traxedia colectiva que asola moitos dos seus países. Tamén incluímos algunhas citas contra a guerra de varios pensadores e escritores da nosa cultura occidental..

Oiamos as súas voces porque temos o convencemento de que só escoitando persoas sosegadas e respectuosas de calquera cultura os seres humanos teremos unha mínima posibilidade de futuro. Este é o espírito que alenta o presente documento que forma parte da iniciativa colectiva das Bibliotecas Escolares Galegas non Día Internacional da Paz, por un mundo mellor e máis xusto.

Os materiais gráficos deste documento proceden das seguintes fontes
Iraq War Paintings Gerard Laing
Carteles contra una guerra – Signos por la paz (James Mann, Ed. Gustavo Gili)
Lions Clubs International Peace Poster Contest

Chegamos ao momento en que evocamos a paz como unha lembranza.

Impresionad@s polos horrores das guerras, pola manipulación da realidade que teñen feito os grandes e pequenos poderes para xustificala e pola destrución da memoria dos pobos, os ensinantes, os bibliotecarios, debemos seguir buscando co noso traballo o fortalecemento da paz e a verdade. A verdade porque somos os administradores dos materiais que conteñen todas as verdades, porque dunha información completa xorde a verdade. A paz porque o entendemento entre as persoas é a base do noso traballo; tratamos que comprendades, coñezades e aceptedes o que din outros, tentando abrir mentalidades, facilitando o acceso ás ideas expresadas ao longo dos séculos: todo o contrario do que conseguen as guerras. Por iso, colocamos a tarefa de nos opoñer a elas como o primeira e máis importante do noso labor cotián.
Un bo xeito de ir contra a guerra é divulgar a obra dos poetas que con palabras emocionantes, moito máis impactantes que as balas, fixéronlles fronte. As persoas somos unha mestura de razón e sentimento: nas grandes cuestións necesitamos alimentar o corazón tanto como a cabeza, e os poetas saben alimentar o corazón:

Traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

POLA PAZ (VII)

Mañá é o Día da Paz. Desde hai días as bibliotecas escolares galegas colaboramos pola primacía desta, tentamos lembrar á sociedade que é a palabra a que debe vencer sobre as armas, esas palabras que voan nos libros, nos poemas, que se transmiten polo diálogo e non polas armas. Cremos que é o Amor quen debe vencer ao egoísmo, a non-violencia debe vencer á violencia e a PAZ á guerra.

Sétimo traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da PAZ

POLA PAZ (VI)

Falamos de guerras, falamos de paz. Falamos dos nosos desexos dun mundo mellor. Fermoso sería que as armas fosen xoguetes que nunca servisen para matar. Conseguilo é o noso obxectivo.

Empeñados como estamos, proclamamos cada día

NON ÁS GUERRAS

Sexto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares Galegas en prol da PAZ

POLA PAZ (V)

A violencia nas súas diferentes formas, como manifestación do despropósito, é un dos aspectos máis notables na obra de Goya. Foron precisamente os sucesos acontecidos durante a Guerra de Independencia (1808-1814) os que deron lugar a que Goya efectuase unha reflexión enormemente crítica e innovadora sobre a guerra, sobre as súas causas, brutais manifestacións e consecuencias.(...) Francisco de Goya, escéptico ante as xustificacións da guerra, lonxe de apoiar coa súa obra os postulados ideolóxicos dalgún dos bandos contendentes, mostra o rostro máis escuro e abxecto da guerra, o dos mortos e os seus asasinos, o dos indefensos e os seus prepotentes violadores, o dos que padecen e os dos que gozan co padecemento alleo.(...) A sensibilidade de Goya ante estes acontecementos produciu non só a súa mellor serie de estampas, senón un monumental berro contra a violencia nas súas diferentes formas, que non recoñece xustificación ningunha, e que grazas ao maxistral do seu tratamento técnico, formal e conceptual permite ao espectador comtemplar imaxes inherentes a toda guerra.(...) As obras de Goya de contido bélico non mostran aos heroes militares ou populares que loitaron contra os franceses, de todos coñecidos grazas ás publicacións e ás galerías de retratos gravados amplamente difundidos na España do seu tempo. Nin tan sequera preséntannos feitos concretos acaecidos en lugares determinados. Pola contra Goya móstranos, partindo de acontecementos reais, a esencia dos mesmos, a representación universal do heroísmo, a brutalidade, a fame, a deseperación, a destrución, pero sobre todo a morte. E todo iso protagonizado polo pobo anónimo, verdadeira vítima da guerra.José Manuel Mantilla. El libro de Los Desastres de la Guerra. Francisco de Goya. Madrid, 2007, Arlanza Ediciones.

Nota: Os títulos dos gravados reproducen a ortografia orixinal de GoyaQuinto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

POLA PAZ (IV)

Violencia é que ainda no século XXI, os dereitos das nenas e nenos de todo o mundo seguen sen respectarse.

Pois ben, queremos achegarvos un poema de Xosé María Álvarez Blázquez, escritor que vai ser homenaxeado no Dia das Letras Galegas deste ano e que pouco a pouco iremos coñecendo ao longo do curso.

Fálanos duns nenos que teñen que vivir na rúa, da esmola da xente, e como ata a algunha xente lle chega a parecer normal esta situación tan inxusta.

Non é certo que os nenos teñan fame
Non pode ser.
Ben o sabedes todos
os que andades no mundo atafegados
á percura do pan dos vosos fillos.
Ises outros que vedes pola rúa
pedindo esmola,
non teñen fame, non, porque daquela
vos teríades morto de vergonza.
E ben vos vexo andar nos vosos
coches ou nos tranvías, a berrar de cousas
estranas: -¡viva, beba, baba, buba¡-
sen reparar naquil esfarrapado
que coa moura mauciña está petando
na porta de ferro.
Por iso penso que non é verdade
o que algún caviloso di dos nenos
que andan así petando pola vida.
-¡Non, home, non!- lle dixen a un
de aqueles
-A xente pasa leda......¡Fora boa
que andivesen a rirse dos seus crimes!.

Xosé María Álvarez Blázquez
(Tui 1915-1985)

Cuarto traballo colaborativo dos Blogues das Bibliotecas Escolares en prol da PAZ

Värttinä: 25 anos

Alén da Finlandia utópica e paisaxística atópase a música de Värttinä, banda creada no ano 1983 na vila de Rääkkylä, na rexión de Karelia. Concebida orixinariamente como proxecto cultural multidisciplinar axiña encamiñaron esforzos e enerxías á difusión da tradición sónica suomi, sen renunciar á renovación contemporánea da canción tradicional. En 1990 editaron o seu disco Oi Dai, traballo seminal de marcado sotaque folqui e definidas tendencias pop, asentando un libro de estilo directo e coidadamente divertido. Grazas sobre todo ao traballo do violinista Kari Reiman é aos seus visionarios arranxos e á dirección artística da cantante Mari Kaasinen o proxecto medrou en perspectiva, abríndose a un mercado europeo que, a mediados da década dos 90, estaba a vivir o boom da inclasificable música folk. Logo de varias transformacións, discos e lustros, Värttinä son, inexcusablemente, o referente musical da tradición vogal finesa.


Katariina

25 anos, 14 proxectos, intensas xiras ao longo de todo o mundo e tendencias eclécticas na difusión do legado cultural de Karelia. Toda unha vida.


Äijö

Discografía básica:
1. Seleniko (1992)
2. Aitara (1994)
3. Ilmatar (2000)
4. Iki (2003)
5. 25 (2007)

Diálogos coa auga

En varios países do Sur, mulleres e nenas necesitan camiñar máis de 3 horas diarias para recoller auga, a miúdo contaminada. Nalgunhas zonas urbanas, as persoas máis pobres deben mesmo pedir empréstitos para poder pagar a auga potable. O acceso á auga potable mellora a saúde e a asistencia á escola, así como os ingresos e o nivel de progreso comunitario e familiar.

Invitámosvos a ver o catálogo da exposición Diálogos coa auga na que participan Chema Madoz, Rafael Canogar, José Manuel Broto, e ata 27 artistas de recoñecido prestixio. Desenvolvidas en diferentes técnicas artísticas (pintura, escultura, fotografía, gravado, instalación), e coa auga como protagonista, invítannos ao diálogo con esta realidade.

POLA PAZ (III)

Seguindo co noso traballo en prol dun mundo mellor no que o diálogo impere sobre o armamento, hoxe achegámosvos tres propostas musicais aínda quentiñas: toda unha proposta de karaoke pacífico para reflexionar.

Solo le pido a Dios:


Blowing in the wind:


Rosa de la Paz:

O ceo dos afogados

Pronto vai abrir unha nova edición do Salón do Libro de Pontevedra na que participamos outra volta. Este ano está dedicado ao MAR. E do mar trata este libro de Francisco Castro, O ceo dos afogados:

Nunha plataforma petrolífera pasa algo raro, como unha grande sombra que fai abanear a estrutura. E despois comezan a moverse sombras parecidas por outros mares. E misteriosamente todos os golfiños de todos os mares comezan a xuntarse en determinados puntos. Están como durmidos e cada certo tempo emiten uns sons moi raros. Toda a comunidade mundial está perplexa. As televisións gravan, os comentaristas opinan.
E hai un rapaz que ten problemas psíquicos, é autista? E vai comezar un tratamento con golfiños que seica nadar con eles mellora a saúde destes doentes. E vai pasar algo raro xa o primeiro día.
Tamén está un matemático que virou tolo e metérono nun psiquiátrico, e tamén vai á golfiñoterapia. E igual a el lle pasa algo.
E un lobeco queda preso nunha trampa e a súa nai acaba ferida.
Que teñen que ver todos estes feitos? Como se resolverá o misterio dos delfíns? A resposta no libro... que foi finalista Premio Fundación Caixa Galicia 2007

Tamén son víctimas?

• Moi pouca xente parece querer recordar en USA, mesmo os candidatos que presumen do retorno das tropas coma se fose o do mismísimo Jedi en corpo e alma, en qué estado (deplorable) volven os soldados ás súas casas. De feito, as crises psicolóxicas e as enfermidades mentais que sofren estes rapaces (moitos deles non superan a vintena) empeza durante o seu recrutamento e formación.
  En The Ground Truth, magnífico documental de Patricia Folkroud sobre os veteranos de Iraq podemos escoitar a un deles:
  "Todo o adestramento está pensado para que teñas ganas de matar, para que non te paralices na zona de combate cando o debas facer. Nós cantabamos cancións que falaban de como matar a nenos nun supermercado mentres adestrabamos correndo.
  ¿Como querían que rematase iso "?
  Pouca xente coñece estes datos:
• Ata 400 veteranos de Iraq están actualmente a vivir na rúa na máis absoluta das miserias, debido a que gastaron todos os seus aforros en alcohol e drogas.
• A cifra total de veteranos na rúa, agora mesmo, se sumamos todos os conflitos armados nos que participou o país, é de entre 44.000 e 66.000 persoas
• Os veteranos de Iraq son responsables de ata 121 homicidios en Estados Unidos.
• 10% da masa de condenados das prisións nos Estados Unidos está formado por veteranos de guerra ou membros do exército.
• Destes, por certo, un 23% foi acusado dun delito de acoso ou de violación. De feito,xa un 40% das veteranas de Iraq denunciaran violacións por parte dos seus compañeiros.
  E logo sorprende Abu Ghraib...
  
  O New York Times está publicando unha excelente serie de reportaxes sobre os delitos e trastornos sufridos polos veteranos. Inclúe sección multimedia. Non deixedes de botar unha ollada premendo na fotografía.

Vía Bernat Dedéu. Vivir en Nueva York

POLA PAZ (II)

Dentro desta rede colaborativa e no noso empeño por reflexionar sobre a importancia da non violencia, aportamos hoxe o vídeo "Poemas pola Paz", unha marabillosa iniciativa que se produciu na vila de Guernica 70 anos despois de ser arrasada polas bombas en 1937, e que nesta ocasión sería bombardeada por poemas: converter a dor en arte, cambiar bombas por poesía, solucionar os conflitos con palabras.

"ALLENDE"
Para matar al hombre de la paz
para golpear su frente limpia de pesadillas
tuvieron que convertirse en pesadilla,
para vencer al hombre de la paz
tuvieron que congregar todos los odios
y además los aviones y los tanques,
para batir al hombre de la paz
tuvieron que bombardearlo hacerlo llama,
porque el hombre de la paz era una fortaleza
Para matar al hombre de la paz
tuvieron que desatar la guerra turbia,
para vencer al hombre de la paz
y acallar su voz modesta y taladrante
tuvieron que empujar el terror hasta el abismo
y matar mas para seguir matando,
para batir al hombre de la paz
tuvieron que asesinarlo muchas veces
porque el hombre de la paz era una fortaleza,
Para matar al hombre de la paz
tuvieron que imaginar que era una tropa,
una armada, una hueste, una brigada,
tuvieron que creer que era otro ejercito,
pero el hombre de la paz era tan solo un pueblo
y tenia en sus manos un fusil y un mandato
y eran necesarios mas tanques mas rencores
mas bombas mas aviones mas oprobios
porque el hombre de la paz era una fortaleza
Para matar al hombre de la paz
para golpear su frente limpia de pesadillas
tuvieron que convertirse en pesadilla,
para vencer al hombre de la paz
tuvieron que afiliarse siempre a la muerte
matar y matar mas para seguir matando
y condenarse a la blindada soledad,
para matar al hombre que era un pueblo
tuvieron que quedarse sin el pueblo.

Benedetti

ARTE NA TIPOGRAFÍA

Escoitamos falar na Cadena Ser ao autor do libro Arte na Tipografía, Tipografía na Arte, que acaba de inaugurar unha interesante exposición do mesmo nome na Biblioteca Nacional. Foi un auténtico pracer escoitar as interesantes anécdotas relacionadas cos diferentes tipos de letra.

Aprendemos cousas tan incribles como todo o relacionado co tipo Garamond, utilizado por Google, Dior, e o 90% dos libros publicados. Pois ben, preparádevos para a sorpresa porque este tipo de letra tan elegante e dunha grande beleza tipográfica segundo todos os expertos, foi deseñado no s. XVI, por Claude Garamond e continúa practicamente inalterable dende entón.

Aprendemos que o tipo Bodoni, tan preciso, utilizado pola publicidade de Calvin Klein e Zara, considerado polos expertos como a Venus de Milo tipográfica, data do século XVIII dun deseño do italiano Giabattista Bodoni.

Non existe unha tipografía española. Os mestres das imprentas españolas case sempre importaban os seus punzóns ou tipos, de países con maior tradición tipográfica, como Holanda e Francia.

Na entrada anterior, podedes ver un documento da época do III Reich. Durante este período a maioría dos escritos oficiais utilizaban tipografías da familia Gótica, tristemente vencellada a este terrible período histórico. Isto aconteceu ata que alguén informou a Hitler que a invención dese estilo tipográfico estaba, dalgún xeito, relacionada cos xudeus. Dende ese momento deixou de utilizarse. O documento que vedes na entrada que mencionamos, data dunha época inmediatamente anterior.

É posible afirmar que todos os tipos cun deseño que é igual ou similar aos tipos clásicos latinos son os que ofrecen a mellor lexibilidade. Ata o momento o tipo máis popular en documentos impresos é Times New Roman, que aparece por defecto en Microsoft. Foi deseñado por Stanley Morison en 1932 para ser usado especialmente para o xornal londinense The Times. Con todo, para a súa utilizción na rede, hai quen consideran que unha das mellores fontes é a Verdana, lexible ata a tamaños ínfimos nos monitores.

E un bo consello dos mellores deseñadores gráficos: é certo que hai máis de 50.000 tipos de letra diferentes, pero é aconsellable limitarse a un, dous como máximo, no mesmo documento.

Cruz da maternidade no III Reich

Nunha das épocas máis escuras e tristes da historia recente, nun tempo no que asasinaron, secuestraron e torturaron milleiros e mileiros de nenos e nenas por cometer o horrible crime de non ser de raza aria, facendo gala dun cinismo que aínda hoxe estremece, condecoraban cada 12 de agosto, día do aniversario da nai de Hitler, a todas as mulleres alemás que procreasen familias numerosas.

Cruz de Ferro: dábase a todas as nais de 4 e 5 fillos
Cruz de Prata: para as nais de 6 e 7
Cruz de ouro: para as nais de 8 e 9
Cruz de ouro e diamantes para 10 e adiante. Estas familias tiñan, ademais, o gran privilexio de contar con Hitler de padriño de honra.

As Mocidades Hitlerianas debían saudar a estas mulleres cada vez que as atopaban pola rúa, levando a súa cruz (nunca mellor dito). En 1940, uns 3 millóns de mulleres alemás levábanas. Eran coñecidas popularmente, e isto é o mellor de todo, como a orde das coellas (Kaninchenorden).

Para os/as aficionad@s a curiosidades relacionadas coa II Guerra Mundial esta é unha boa ligazón

Esperamos que esta interesante iniciativa non sirva de inspiración en determinados sectores sociais do noso axitado país.

POLA PAZ (I)

Os blogues das bibliotecas escolares galegas, unha vez máis, unímonos na loita do dereito primordial de todo ser humano: a convivencia pacífica. Porque sabemos que a base de toda coexistencia é o entendemento, o diálogo, o feito de sabermos abrir os nosos ollos e os nosos oídos para escoitar e entender, desexamos elevar as nosas voces como unha soa, un só berro unido por unha soa palabra, a palabra máis fermosa que debe reinar nas nosas existencias: PAZ. E para reclamala, para pedir aos gobernos que senten a dialogar, para pedir a todo home e muller que habite sobre a face da terra que sexa quen de trocar puños e fusís por verbas e entendemento, por conmiseración e diálogo, por amizade e respecto, é polo que estamos aquí. Dende hoxe ata o día 30, lembrarémosvos que podemos vivir en paz, que só hai que crer nela, confiar nela, traballar por ela. O noso labor primordial é e será sempre ensinar respecto, democracia e educación. O noso labor é axudar para unha mellor sociedade do futuro

A ritmo de tambor

People in Order's Age. Dirixido por Lenka Clayton and James Price . Esta curta, presentado no Portable Festival parte dunha idea tan simple como pedir a un grupo de persoas que toquen o tambor. Quen son os intérpretes? Representantes de todas as idades de 1 a 100 anos. Dura tres minutos. Tedes que velo, é tremendamente efectivo e ata conmovedor.

Rica heroína

En 1898, once días despois de lanzar ao mercado a coñecida Aspirina®, os laboratorios Bayer empezan a comercializar un novo produto chamado Xarope de Heroína® e que, como o seu nome indica, estaba feito coa devandita substancia. En poucos meses, ambas as dúas marcas, Aspirina® e Xarope de Heroína®, anúncianse xuntas como insuperables analxésicos e como remedio para varias enfermidades pulmonares.

Nos diarios aparecen anuncios con escenas cotiás - unha nai que dá a medicina ao seu fillo ou uns nenos que toman a súa merenda - e repítese machaconamente a mesma mensaxe: "Na estación chuviosa: Xarope Bayer de Heroína", "Na tose forte, Xarope Bayer de Heroína", "A tose desaparece, con Xarope Bayer de Heroína".

O éxito é tan rápido que, moi pronto, a casa Bayer anuncia a Heroína como efectivo remedio contra a tose dos nenos e nenas e esta publicidade aparece en todos os grandes xornais. En España, Bayer aproveita o inverno de 1912 para lanzar unha campaña de publicidade do seu "xarope de heroína".
Durante anos, Bayer segue vendendo a heroína como eficaz e inocuo substitutivo da morfina. Os anuncios a nivel mundial aseguran que, "ao revés que a morfina", a nova substancia produce un aumento da actividade e fai desaparecer todo tipo de tose.
A principios de 1900, algunhas sociedades filantrópicas de EEUU chegan a distribuír mostras gratuítas de heroína vía correo para os adictos á morfina que desexan rehabilitarse.

Non será ata anos despois cando se descubra que a heroína non solo non é inocua senón que resulta aínda máis aditiva que a morfina. O proceso de transformación da substancia no fígado dá a clave do asunto: a heroína volve converterse en morfina dentro do corpo. En 1913 Bayer detivo a produción de heroína e borrou todo este embarazoso asunto dos seus arquivos.

Vía La Buena Noticia

Angel González e Pepín Bello

O pan é máis útil que a poesía, pero ¿como comer o pan sen o compango da poesía? (Arístides Silveira).
Son moitas as castes de autores que habitan na nosa biblioteca e tocan os máis variados temas. Pero que mellor que os poetas para nos falar do amor, da morte, da soidade, da beleza? Por iso cando se marcha un poeta... na nosa biblioteca nunca se marcha, quedan as súas palabras para que as fagamos nosas. E hoxe lemos que se foi un dos grandes, Angel González, e tamén un dos últimos da nosa admirada Xeración do 27, Pepín Bello.
Desde a Biblioteca do Sánchez Cantón queremos honrar a súa memoria.

Para que yo me llame Ángel González,

para que mi ser pese sobre el suelo,

fue necesario un ancho espacio

y un largo tiempo:

hombres de todo mar y toda tierra,

fértiles vientres de mujer, y cuerpos

y más cuerpos, fundiéndose incesantes

en otro cuerpo nuevo.
(Fragmento do poemario Áspero mundo)

Aulas autosuficientes en Teruel, un ano despois.

Hai algún tempo contamos neste blog a experiencia dun grupo de docentes en Ariño, Teruel, que como podemos constatar neste interesante documento, continúa conseguindo excelentes resultados. O profesor José Antonio Blesa e algún dos nenos e nenas, cóntannos a súa experiencia no uso dos tablets PC. Esperemos que parte dese espíritu tan entusiasta nos inspire un pouco, non vos parece?

Nenos e nenas que loitan.

Agora que se achega o Día da Paz, lemos unha vez máis acerca dos nenos e nenas soldados, apartados do seu entorno brutalmente e obrigados a matar, violar e cometer atrocidades inimaxinables sobre os membros das súas proprias comunidades e familias para convertelos en escravos cheos de sentimentos de culpa durante o resto das súas vidas. As nenas non corren mellor sorte: aos horrores antes citados, engadiremos que son habitualmente prostituídas, violadas ou ofrecidas como esposas aos combatentes máis entregados. Achegamos materiais de diversas organizacións, con testemuñas das vivencias dalgúns destes nenos e nenas soportadas a unhas idades en que, noutras partes do mundo, o único contacto coa violencia son as ocasionais pelexas infantís no patio da escola.

A construción social da paisaxe

La construcción social del paisaje. Joan Nogué . Colección Paisaje y Teoría. Biblioteca Nueva
Este libro propón unhas reflexións pouco frecuentes e moi interesantes ao redor da idea de paisaxe, afirmando que é unha construción social máis, produto dunha determinada forma de apropiación do espazo xeográfico. Ten epígrafes tan suxestivos como:

O corpo como paisaxe.

Identidade, xénero e sexo.

Paisaxes antiterritoriales, paisaxes en folga.

A construcción social das pasaxes invisibles do medo.

O libro reune as reflexións dun amplo elenco de autores de varios países e de campos tan diversos como a arquitectura, a xeografía, a historia da arte, o urbanismo e a socioloxía. Unha proposta a ter en conta se vos interesan estes temas.

... " Las calles son parte central de la ciudad, pero en las periferias excluídas de muchas ciudades latinoamericanas las calles se constituyen en los núcleos de los paisajes del miedo por los que sólo se circula y que orientan al sujeto a recluirse en espacios cerrados...así la fuerza del paisaje del miedo está en que una vez configurado, moldea la vida social con un sesgo de pasividad y aceptación, exarceba el individualismo y lo vacía de contenido social y político".

..." En la tradición cultural de Occidente, muy influenciada por una ética de la división del trabajo que adscribe las mujeres al interior doméstico mientras reserva los espacios externos para los varones, los paisajes cotidianos de unas y otros han sido siempre diferentes...todavía hoy quedan reflejos de esta adscripción espacial devaluatoria en la reglamentación de las viviendas VPO, que permiten la peor calidad de vistas a la zona de las cocinas, donde muchas mujeres pasan largas horas de trabajo."

.

..." Tenemos conciencia del paisaje a lo lejos, cuando divisamos una ciudad, una costa, pero con frecuencia dejamos de tenerla en la cercanía, al no advertir cómo, fruto del interés individual, se depreda o se destroza el territorio sin más justificación".

..." Fue en 1773, en Dijon, cuando se descubrió la lejía, una mezcla de de sal y ácido sulfúrico, que a partir de entonces jugaría en todo el mundo un papel higienizador extraordinario".

Emilio Calatayud

Recentemente chegados de terras manchegas queremos presentarvos a Emilio Calatayud un paisano que traballa desde fai tempo conmo xuíz de menores en Granada, Probablemente xa lle coñecedes polas súas famosas sentenzas exemplares a menores que cometeron algunha infracción. Emilio Calatayud é frecuentemente requirido a participar en debates , mesas redondas e congresos con docentes para falar do papel que, na súa opinión, debe desempeñar a escola ante a cambiante situación da estructura familiar e o número crecente de menores que cometen delitos.

Libro das Alquimias. Xesús Constenla

Xesús Constenla, que non hai tanto que estivo falando nesta biblioteca e ligado familiarmente ao centro, publica novela: Libro das Alquimias. Unha homenaxe ao libro e ás bibliotecas, ao coñecemento, ao saber fronte á ignorancia e a prepotencia que queima libros e bibliotecas.

Un rapaz curioso e un vello raro. O rapaz pescuda, entra no baixo do vello e vaise ver metido nun novo mundo no que os libros voan e aínda que semellan estar en branco poden transformar a realidade, os libros son como a alquimia que procuraba converter as cousas en ouro e buscar a inmortalidade. E o rapaz vai asistir, entre outras marabillas, á traballosa construción da Biblioteca de Alexandría... e logo á súa decadencia e destrución... e vai coñecer a fascinante vida da matemática e astrónoma Hypatia (entrada do 3 de novembro: mulleres matemáticas); e pintores e poetas. Vai saber ben máis do que trae a Enciclopedia que consulta decote. E o mecano, que era o seu xogo preferido, vai quedar esquecido no cuarto diante deste novo mundo tan atractivo –e tan cheo de terror- que se lle abre.

Igual nesta nosa biblioteca tamén hai algúns libros máxicos, con alquimia dentro... Por que non probar...?