Jumana Odeh Esawee (palestina) Ivonne Mansbach (israelí)

Chegaron, sorriron e logo de seren presentadas, deron as grazas ao numeroso público que esperaba expectante. Dixeron ser amigas desde hai 15 anos, ter dúas fillas cada unha ás que puxeron os mesmos nomes antes de coñecerse e dixeron ser, tamén as dúas, descendentes de familias de refuxiados. Unha é israelí, a outra palestina. Abriron os seus portátiles e empezou a proxección de imaxes que explicaron por quendas, no caso da muller palestina coa axuda dunha tradutora. Non eran, como cabía esperar, imaxes de persoas malferidas nin de bombardeos ou atentados contra a poboación civil; eran sobre todo imaxes da constante, cotiá e esgotadora humillación á que se ve sometida diariamente a poboación palestina: continuos controis para moverse nos seus desprazamentos ao traballo e ao colexio, humillantes e constantes rexistros de roupa e pertenzas, tornos polos que deben pasar unha e outra vez e que son a metade de estreitos dos que atopamos en calquera outra parte do mundo. Tamén hai imaxes do bloqueo con inmensas pedras que impiden o tráfico e o transporte nas vías máis importantes dos teritorios ocupados, fotos de nenos que deixaron de falar por algo que viron e nunca deberon ver, máis fotos de nenos e nenas que andan quilómetros só para asistiren a un local onde poder rir e xogar un pouco durante un intre sempre demasiado curto. Elas sorrín e din que é necesario atopar unha linguaxe común para ambos os pobos, que os dereitos civís hai que gañalos cada día, que ninguén poderá destruír xamais o pobo palestino que se levanta obstinadamente, unha e outra vez. Falan tamén de fundamentalistas exaltados que sementan o terror entre a poboación civil israelí e de como ese medo é utilizado habilmente polos políticos . Pero pronto sorrín de novo e contan como crece a disidencia, como cada vez máis mozos non queren bombardear os territorios palestinos indiscriminadamente, como algúns se negan a cumprir os tres anos de servizo militar obrigatorio. Admirables estas dúas mulleres polo que fan e o que simbolizan.

As Mulleres de Negro, tal como as coñecemos hoxe, xorden en 1988 en Israel. Grupos de mulleres israelís comezan a reunirse periodicamente, vestidas de negro, en lugares públicos para protestaren contra a ocupación dos territorios palestinos. Pronto colaboran con mulleres palestinas, denuncian abusos, visitan prisioneiros palestinos nos cárceres israelís para intentar impedir torturas e vexames .

A doutora Jumana Odeh Esawee é palestina vive en Xerusalén e é a directora do centro pediátrico Palestine Happy Child Center. Membro moi activo na súa comunidade, loitadora infatigable polos dereitos civís, acredita nas numerosas charlas fóra do seu país as vexacións e o sufrimento a que está sometida a poboación palestina, especialmente nos seus elementos máis vulnerables: os nenos e nenas e as mulleres.

.

Queremos pór en valor especialmente a figura de Ivonne Mansbach pola súa valentía e honestidade . Malia que ela en ningún momento o mencionou, podemos intuír as dificultades e o custo persoal que debe supor para ela e as súas compañeiras manter as súas conviccións e a súa actividade de denuncia das atrocidades cometidas contra o pobo palestino sendo como é, unha cidadá do estado de Israel.

É unha activista da asociación MachsomWatch.

.

.

.

Machsom Watch existe desde 2001. É unha organización de mulleres israelís contra a ocupación dos territorios e a sistemática represión da nación palestina. Reclaman liberdade de movemento dentro dos territorios e o final da ocupación que destrúe a sociedade palestina e tanto dano causa á sociedade israelí. Estas admirables mulleres gravan, filman e testemuñan diariamente, hora por hora, todo tipo de vexames e abusos . Logo difunden ese material a través de internet porque é imposible facelo doutro xeito dentro do seu propio país. É evidente o risco que esta actividade implica para elas.

Seleccionamos, ao azar, as fotos que podedes ver nesta entrada e o seguinte vídeo que testemuña a tortura diaria dos checkpoints ou puntos de control. Contrariamente ao que poderíamos pensar, estes postos de control non só están situados nas fronteiras entre ambas as comunidades, senón que están espallados por todo o territorio palestino dificultando a vida cotiá, o paso ao traballo, ao colexio, á compra. Algúns deles, os chamados flying checkpoints, varían o seu emprazamento sen previo aviso. Recomendamos o visionado deste vídeo, un de tantos, onde se observa o amoreamento, os rexistros, a estreitez dos pasos, a espera, o trato por parte dos soldados israelís. Por si isto fose pouco hai que contar coa arbitrariedade das medidas que posiblitan ou non o paso logo de horas de espera. Estas medidas cambian de día en día sen ningunha lóxica nin anuncio previo. Podemos ver neste documento como o día desta filmación un soldado decide que un mozo duns 18 anos ou máis é demasiado novo para pasar só e necesita ir acompanado do seu pai. Tras horas de espera é obrigado a volver á casa.

Se visitades a súa web, teredes acceso a todo este material publicado en Flickr, You Tube...

Recomendamos a visita e a difusión destes materiais.

A ponencia a cargo de Jumana Odeh Esawee e Ivonne Mansbach forma parte da Semana de Filosofíaorganizada pola Aula Castelao.