Aproveitamos a ocasión para enviar a toda a comunidade educativa do Sánchez Cantón e tod@s os seguidores de Mesturas os nosos mellores desexos.
AGASALLOS NADAL 2010
EQUIPO BIBLIOTECA-TIC
SE PREMEDES NAS IMAXES, VEREDES AS PORTADAS MÁIS GRANDES
SE PREMEDES NOS TÍTULOS, TEREDES ACCESO Á INFORMACIÓN
Acertadísimo o titulo da imprescindible curta dirixida por Víctor Moreno que foi estrenada en Pontevedra o pasado venres 10 de decembro. Dunha gran forza expresiva a asociación entre os afectados de SQM (Sensibilidade Química Múltiple) e os pequenos paxaros que por ser máis sensibles aos efluvios mortais eran utilizados polos mineros para detectar o perigo en determinadas galerías. Coma eles estas persoas avísannos das impredecibles pero inevitables consecuencias da exposición incontrolada a centos de substancias químicas coas que convivimos de cotío.
Podedes ver o trailer oficial da reportaxe e un excelente documento dunha rapaza afectada polo síndrome na que explica cunha lucidez extraordinaria a súa enfermidade.
“Antes de se converter en bandexa vivente para sushi, a muller é adestrada para permanecer deitada durante horas sen mover un músculo. Ademais, debe ser quen de tolerar a exposición prologada á comida fría. O vello corporal, incluido o púbico, debe estar totalmente depilado. Antes de servir a comida, a muller debe tomar un baño usando un xabón especial sen aroma, terminado con auga fría para baixar un pouco a temperatura do corpo. “
Acabades de ler un texto traducido da Wikipedia, pero hai unha ampla información na rede, se alguén está interesad@. Tamén moitos vídeos en Youtube con só teclear o nome do ritual que, por certo, tamén podemos solicitar en algúns restaurantes fóra de Xapón, ao parecer.
Trátase da tradición xaponesa do Nyotaimori. Non é unha práctica estendida pero pódese acceder a este tipo de delicatessen en certos restaurantes pagando sumas astronómicas. Supostamente, ademais do evidente pracer estético, con este orixinal método conséguese que a temperatura do sushi sexa totalmente perfecta. E a muller prato? Preguntarédesvos. Por favor, que mentalidade tan ríxida e puritana tedes. Non hai un pracer maior para ela que a total submisión, a perfecta atención ao cliente manifestada nunha inmobilidade absoluta durante o tempo que dure a degustación na que vai quedando progresivamente espida salvo un pequeno pano que apenas lle cobre a pube rasurada. Obrigada tamén é a absoluta ausencia de xestos e reaccións ante o que se di ou se comenta.
Sen palabras estamos.
Estas son algunhas das nosas novidades máis recentes. Próximamente estarán en exposición no vestíbulo do centro, xunto a outro stand con máis novidades para o alumnado.
Unha das nosas alumnas de 1º ESO , recentemente chegada de Oporto, fainos o agasallo desta escolma de nova música portuguesa. Interesante poder saber o que escoita a rapazada do país viciño.
Hai unha rede social para aprender idiomas chamada Busuu. O busuu é unha lingua africana que só falan, ao parecer 8 persoas, segundo datos de 1980. Os creadores da rede crearon este video co fin de aumentar o tráfico da mesma e oímos que as visitas están aumentando exponencialmente. Non nos estrana porque o video é divertido e trasmite moi boas vibracións. Por certo un día destes darémonos de alta en Busuu para ver que se move por alí. De momento gústanos o deseño, limpo e aparentemente de fácil navegación.
Rematamos a lectura de “La estrategia del agua “ de Lorenzo Silva. Din os e as compoñentes de Tinta Viva que lles gustou Rubén Bevilacqua, o seu descaro, a súa personalidade tan especial na que conviven tenrura e rudeza. Falamos tamén de maltrato, de mulleres maltratadoras e mulleres maltratadas e do difícil que é facer leis de excepción que non poidan ser pervertidas por persoas desalmadas. Coñecimos a Epicteto e a Sunzi. Falamos e escoitamos a música mencionada na novela e gozamos con esceas de películas inesquecibles. E, por suposto, non esquecimos os pequenos “soldaditos de plomo”.
Estes son algúns dos materiais utilizados. Damos as grazas aos compañeiros do IES “As Mariñas” pola utilización do seu documento sobre novela policíaca que foi de moita utilidade.
Na súa procura de contidos interesantes pola rede o noso alumnado TIC proba o seu excelente criterio e sorpréndenos con este video sobre os estranos experimentos con animais para o noso beneficio.
Pola súa estética e orixinalidade, polo seu contido, nós recomendámolo tamén. Moi especialmente. Parécenos unha achega magnífica. 
Reproducimos as palabras de Xornal.com xa que en La Voz de Galicia dixital custa moito atopar a nova e vén moi escasa:
“O escritor Agustín Fernández Paz rexeitou o Premio da Cultura Galega das Letras que lle foi concidido onte polo xurado presidido polo conselleiro de Cultura, Roberto Varela. Mediante un comunicado, Fernández Paz agradeceu a decisión do xurado de recoñecer a súa traxectoria, pero non o acepta. “Quero expresar a miña gratitude ás persoas do xurado por pensaren en min. Mais debo lembrar que, cando os Premios da Cultura Galega foron convocados eu manifestei o meu desacordo con eles. Sigo a pensar o mesmo. En coherencia, non podo aceptar este premio”, explicou no comunicado .
No seu escrito, Fernández Paz non especifica os seus motivos, xa que se remite ao manifesto publicado por Prolingua o 8 de outubro que solicitaba a todos os intelectuais do país que, en caso de ser premiados, rexeitaran eses galardóns. O principal motivo que expuña Prolingua no citado manifesto –titulado Rosalía nunca aceptaría ese premio– é o trato que a Xunta de Galicia está a ter coa lingua e a cultura galega. “Nin a actual Xunta nin o seu Presidente, responsables ante a Historia de lexislaren por vez primeira contra a nosa lingua, poden atribuírse agora o papel de benfeitores da cultura galega. Polo tanto xulgamos lexítimo non aceptar ningún premio que veña hipotecado por agresións contra a cultura”, sinálase nese manifesto. Fernández Paz, polo tanto, fai seus os motivos de Prolingua, colectivo do que forma parte”.
Agustín Fernández Paz é con moito o escritor máis lido polo noso alumnado. E desde Mesturas queremos agradecerlle este xesto de valentía. Con escritores e intelectuais coma el, coa xente nova que le masivamente os seus libros, a batalla pola lingua e cultura propias pinta moi ben. Hai esperanza.
Imos mercar, por encargo do Departamento de Filosofía, tres novos libros que teñen bastante boa pinta e que esperamos colocar en breves días nos andeis da biblioteca. Empecemos coa súas reseñas:
"Morirse es una mierda", Juan Carlos Ortega, Aguilar SA de Ediciones.
| Da contraportada: “Todos nos vamos a morir. Eso es algo que ya sabemos. Pero Juan Carlos Ortega quiere ser optimista. En su intento por encontrar el consuelo perfecto ante semejante tragedia, en este libro nos habla de su bisabuela, de Adolf Hitler, de los relojes de arena, del New York Times, de Epicuro, de las antiguas botellas de Sifón, de Albano y Romina Power, de la menstruación de su novia, del planeta Saturno y de un escritor rumano llamado Panait Istrati. Para escapar del miedo a la muerte hace gráficos, dibujos, relaciona lo irrelacionable, calcula el número de veces que veremos la luna llena antes de morir, y concluye su búsqueda con la reflexión más alegre dentro de lo posible. Al parecer, Ortega ha encontrado su consuelo.” |  |
“Tú, en qué piensas? “, Stephen Law, Alfaguara
| Do resumo da editorial: ¿Cómo sabes que tus padres no son virtuales? ¿Hay vida después de la vida? ¿Por qué existe el bien y el mal? ¿Existe Dios? ¿Es posible que la vida sea sólo un sueño? Ahora puedes sentarte a hablar con tus amigos tardes y tardes filosofando sobre todos estos temas.... |  |
”Los latidos de la ciudad. Introducción a la filosofía”. Villacañas Berlanga, José Luis, Ariel. Temas pormenorizados
| Da contraportada: “Este libro lleva a cabo un viaje filosófico a través de las realidades comunes en medio de las que todos vivimos. Esas realidades se presentan aquí organizadas alrededor de la idea de la ciudad democrática, moderna, civilizada y cosmopolita. La tesis más básica del libro nos propone esto: sólo si penetramos la lógica de esas instituciones que organizan nuestro presente, estaremos en condiciones de ser ciudadanos activos. |
|
Quizais sexa a novela que mellor se deixa ler de Manuel Rivas. Os primeiros capítulos están máis na liña das anteriores. Preséntannos os personaxes e o ambiente no que se moven. Son uns capítulos moi fermosos cunha lingua moi coidada e ás veces poética. Conseguen meternos no mundo que logo aparecerá cheo de acción. Moitas veces nas novelas de contrabando o protagonista é o detective alleo a ese mundo, o policía chegado de fóra; el será o encargado de desvelar os segredos da trama. Aquí non hai detective ningún e o policía non aparece ata ben entrada a novela, e cando aparece vai ser alguén coñecido. Non hai malos nin bos, hai xente, persoas que viven na costa galega e fan o que fan, o que a vida lles vai deparando.
Na cúpula da organización está o Mariscal (o Vello), un personaxe especial e moi crible, que mantén cos demais unha relación moi curiosa. Logo Brinco, o mellor piloto da vila, e Leda, unha moza que non pode nunca ser mala aínda que ande cos malos. Sempre, coma na teleseries hai un bar de fondo onde se reúnen, se ven, namoran... Alí canta fados Sira, que nunca foi a Lisboa. A vella e abandonada escola dos indianos serve de almacén e de cita para os rapaces.
Na segunda parte da obra todo é acción. Pasouse do tabaco dos inicios á droga, de participar toda a vila nas descargas a facelo só a organización. Mesmo se conectou con Portugal e outras xentes de fóra, incluídos colombianos. Case todo o mundo está comprado, non hai nada que facer, ou si? Quen mellor para observar que un policía saído da contorna? Deixarase comprar tamén? Ninguén sabe nada, todo é silencio.
E como pano de fondo de toda a acción, como elemento indispensable en toda a trama, está o Mar, sen el non habería novela.
Manuel Rivas leva moitos anos demostrando que é un mestre escribindo artigos para xornal. Despois de Que me queres, amor xa ninguén pode dubidar de que tamén é un dos grandes do relato curto galego. Con Todo é silencio deixa claro que tamén domina o oficio de novelista. Non se pode deixar de lela.
Pasamos bastantes minutos admirando esta magnífica páxina do CSIC co gallo do Ano da Diversidade. Gústanos ese lema que di “fala de biodiversidade porque algo comeza a ser importante cando falas delo”. Nada pode ser máis certo. Cada vez é máis necesario falar da biodiversidade, desa inxente e vizosa reserva de innumerables respostas fronte aos problemas e as circunstancias máis diversas. Este agasallo da natureza ten o seu espello na inmensa variedade de linguas coas que comunidades de falantes ben diferentes crean respostas aos seus peculiares universos e ao mesmo tempo, son configurados por elas. Por una destas afortunadas casualidades vemos a páxina do CSIC ao mesmo tempo que o excelente minireportaxe de Ben Falado no que se afirma que os procesos de renacemento linguistico están vivos e activos e que comezan a ter a protección dos estados nos 5 continentes. Será certo? Son as valiosas linguas minoritarias protexidas polas diferentes Administracións con medidas serias e rigorosas?. Vós diredes. Se ben é certo que falar é un primeiro paso necesario cando pensamos que algo é importante, non é menos certo que sen as correspondentes actuacións todo queda en campañas publicitarias máis ou menos efectistas e carentes de contido.
Os días 29 e 30 de outubro celebráronse en Santiago, no Pazo de Congresos, baixo o lema Variacións sobre a lectura os III Encontros de Bibliotecas Escolares de Galicia. Unha vez máis tivemos a ocasión de asistir ás interesantes reflexións dos expertos e ás non menos meritorias e magníficas propostas dos responsables de 
Reproducimos a entrevista ao presidente da Asociación Galega polas Bibliotecas escolares e a Lectura (Agabel), Antonio Martínez, aparecida en Galicia Hoxe
"Avanzamos moito, pero nos temas clave estamos igual que cando empezamos hai dez anos, e iso produce xa certo esgotamento. A nosa principal reivindicación é que sexa regulado un tempo de dedicación ás bibliotecas, que estamos asumindo os profesores, na maioría dos casos, de xeito voluntario e sen redución da nosa carga de traballo". Así resume o presidente da da Asociación Galega polas Bibliotecas escolares e a Lectura (Agabel), Antonio Martínez, a situación no sector, que este fin de semana celebra en Santiago un encontro, Variacións sobre a lectura, que reúne a máis 1.000 persoas.
"É importante lembrar que foi AGABEL a que demandou a creación dunha asesoría de bibliotecas escolares e a que reclamou a posta en funcionamento dun plan de mellora das mesmas", sinala este colectivo no seu documento de reivindicacións. Entre os avances, sinalan os recollidos en diferentes normativas, como a LOE, que alude, por primeira vez, expresamente ás bibliotecas escolares, ou os plans e ectividades sobre a lectura realizadas polas consellerías de Educación e Cultura, que son "moitos", salienta Martínez. "Temos que pensar que non sempre o Ministerio marca uns vieiros aceptables e Galicia ten competencias de seu para establecer un marco normativo máis axeitado", engade o documento, que demanda a regulación do modelo de Biblioteca Escolar para todos os centros de ensino, a creación da figura da persoa responsable da biblioteca escolar cunha redución suficiente da súa carga lectiva e a formación precisa, a creación do Departamento da Biblioteca Escolar para garantir a asignación de recursos económicos en todos os centros; a inclusión de mobiliario "axeitado" no catálogo de equipamento da Consellería, a mudanza dos parámetros sobre superficies mínimas.
"Nalgúns aspectos os galegos estamos entre os mellores de España: por exemplo, no uso de internet: as bibliotecas teñen blogs, están nas redes sociais... O Plan de Mellora das Bibliotecas, que é galego pero tamén recibe apoio do Ministerio, é un referente a escala estatal, e cada vez inclúe máis centros. O Plan LÍA 2010-2015 polo momento está baleiro de contidos. Inclúe as actividades que xa viña facendo a consellaría, que son moitas. Pero o máis importante é que nos dean tempo para traballar nas bibliotecas", di.
A rapaciña que comeza esta reportaxe da TVE deberá andar polos 40 anos, non hai tanto tempo, aínda que non o pareza polas imaxes. Que cambiou nestes anos? podemos preguntarnos. Desde logo que hoxe non haberá tantos autobuses ás portas do grupo escolar, a poboación escolar baixou espectacularmente. E non todo foi para mellor, non hai máis que ver os comedores escolares tan ben organizados e abastecidos -logo desmantelados na era fraguiana e este curso con protestas de pais lugueses pedindo comedores-. A rapaciña que se encarga da casa e fala coma unha muller, a avoa que canta unha cantiga de berce en castelán diante das cámaras, a vida en galego fronte a toda a escola en castelán... tantas cousas que viviu a xente galega da aldea ata hai case nada... que pronto esquecemos as cousas! Por iso está tan ben este vídeo, para refrescarnos a memoria.
Atopamos o video en Friol, algo máis que pan e queixo.
The Nikon International Small World Photomicrography Competition acaba de facer pública a súa relación de traballos premiados para esta última convocatoria. Unha vez máis admiramos eses fascinantes mundos diminutos que, probablemente, xamais sexamos quen de percibir no noso ir e vir de todos os días. A que non vos imaxinades a quen retratan estas fotografías?. Saberédelo se pasades o cursor por encima delas.
Se queredes máis, encontraredes unha ampla escolma en The Big Picture
 |
 |
 |
O chamado sindrome do savant ou savantismo é un trastorno , ao parecer, estrechamente relacionado co autismo. As persoas afectadas por esta síndrome teñen un extraordinario desenvolvemento de determinadas habilidades que, poderiamos dicir, conforman unha especie de sistema pechado, un código propio e independente da linguaxe, como as matemáticas, a pintura ou a música.
Non están moi claras as súas causas nin as súas características, do mesmo xeito que tampouco o están outros temas asociados a estes trastornos como as dificultades para avaliar o rendemento intelectual dos suxeitos autistas. Hai investigadores que defenden a idea de que os baixos resultados destas persoas ao pasar determinados tests de intelixencia débense simplemente a que non comprenden o que se espera deles, non son capaces de decodificar correctamente as preguntas ou instrucións por sinxelas que estas sexan. Isto explicaría, en parte, que os individuos afectados de savantismo teñan especialmente desenvolvidas as habilidades correspondentes a catro grandes áreas, en certo modo independentes da linguaxe.
Confirmamos esta información en Wikipedia, onde efectivamente aparecen estas destrezas divididas nos mesmos catro grandes grupos:
• Arte (música, pintura e escultura): Caracterízanse por ser grandes intérpretes musicais, especialmente ao piano, pintores e escultores. Adoitan ter habilidades innatas para comprender e interpretar a música.
• Cálculo de datas: Algúns savant poden memorizar calendarios enteiros e recordar datos referentes a cada un deses días.
• Cálculo matemático: Capacidade para a realización de complexos cálculos matemáticos mentalmente, de forma instantánea e con gran precisión, por exemplo o cálculo de números primos ou a realización de divisións con 100 decimales.
• Habilidades mecánicas e espaciais: Capacidade para medir distancias case exactas sen a axuda de instrumentos, construción de detalladas maquetas, memorización de mapas e direccións...
Desgraciadamente, como ocorre co resto de persoas afectadas de autismo, é un trastorno que, ata o día de hoxe, ten o seu lado escuro: os inmensos escollos para relacionarse coa contorna e as enormes deficiencias nos procesos comunicativos fan que estas persoas teñan serias dificultades en levar vidas autónomas e son, a miúdo, disfuncionais e dependentes.
Os varóns savant superan seis veces en número ás mulleres.
Stephen Wiltshire é un artista británico. Ten autismo.
Se tedes ocasión de ver un vídeo do seu traballo quedaredes moi sorprendidos. Só con con mirar un lugar unha vez, é quen de plasmalo con todo luxo de detalles. Normalmente, percorre grandes cidades como Roma, Tokio, Hong Kong, Madrid … a bordo dun helicóptero e despois dun paseo relativamente curto, duns 30 minutos, é quen de lembrar e logo debuxar toda a cidade nun lenzo de 10 metros sen utilizar fotografías da mesma. A exactitude dos debuxos é impresionante.
Stephen, que tardou anos en aprender a falar un mínimo de palabras para poder comunicarse a nivel básico está diagnosticado co chamado síndrome do savant, peculiaridade dunha escasísima incidencia na poboación mundial (calcúlanse uns 100 individuos aproximadamente) que adoita estar relacionada con persoas afectadas de autismo. Mañá contarémosvos algúns feitos que vos sorprenderán. De momento podedes botar unha ollada a este vídeo de Stephen. Se facedes clic nas imaxes podédelas ver ampliadas. Aquí tedes a ligazón a súa galería
Incorporamos a biblioteca do centro o libro “María y yo” de Miguel Gallardo. Trátase dun cómic en primeira persoa que fala do amor incondicional dun pai -o autor de cómic Miguel Gallardo- cara á súa filla María, unha nena autista.
Citamos do epílogo do libro:
”Moitos pais de nenos autistas sofren a escasa sensibilidade do mundo cara aos seus fillos. A nosa contorna cada vez é máis acelerada, máis ruidosa e impersonal. Cada vez menos apta para persoas cun exceso de sensibilidade ou que sencillamente teñen problemas e necesitan unha mínima xenerosidade. Este libro plasma caras de asombro, desgusto, rexeitamento cando María sofre e expresa o seu malestar en gritos, pellizcos ou medo. Caras que recoñecerán os pais que teñen fillos chamados diferentes e que senten esas miradas como ráfagas cravadas nos seus fillos ou neles mesmos. A ignorancia pode chegar a ser moi inxusta”.
Amaia Hervas Zúñiga
Directora da Unidade de Psiquiatría infnto-xuvenil do Hospital Mutua de Terrassa.
O cómic ven de ser trasladado ao cine da man de Félix Fernández de Castro.
Aqui tedes unha curta realizada polo proprio Gallardo para a Fundación Orange.
Tamén un trailer do documental
Unha mágoa non ter o documental “Man on wire” cando o curso pasado cando falamos de arte en torno ao proxecto Merca Ars Constructor.
Totalmente recomendable este sorprendente documental cun certo sabor nostálxico que nos achega á enigmática figura de Philippe Petit, obsesionado desde os 17 anos en tender un cable entre as Torres Xemelgas do World Trade Center e pasear, saltar e xogar durante máis de media hora a case 500 metros do chan. Poderíamos dicir que toda a súa vida non foi senón unha preparación para ese acto supremo dende que viu o proxecto das torres, aínda sen construír, na consulta dun dentista sendo aínda moi novo. Fermosísimas e sobrecolledoras fotografías as tomadas ese 7 de agosto de 1974,[ dunha abraiante beleza plástica que corta a respiración. No documental non se fala da posterior destrución das torres xemelgas, nin tampouco se explicitan os motivos que levaron a Petit a empregar tantos anos da súa vida para lograr o seu obxectivo. Intuímos que a experiencia cambiou dalgún xeito substancial a súa vida, e a das persoas que lle rodeaban porque a soidade adoita ser o prezo a pagar polas obsesións demasiado absorbentes. A xesta de Petit foi definida como o máis trasgresor delito artístico do s XX. As imaxes que nos legou son, dende logo, imposibles de esquecer.
Abrimos unha nova páxina musical en Mesturas para vos achegar parte dos novos valores das músicas finesas contemporáneas. Nesta primeira entrega presentámosvos á xoven Islaja, alterego da artista Merja Kokkonen.
Islaja naceu en Helsinki no ano 1979, aínda que actualmente reside e traballa en Berlín. A mediados do 2005 editou o seu primeiro traballo discográfico, Meritie, respaldado polo selo independente Fonal, unha das disqueiras máis arriscadas e eclécticas de todas as que nestes intres traballan en Finlandia. O disco espertou críticas entusiastas en diversos medios especializados, os cales definiron a Islaja como unha sorte de mestura entre psicodelia folk e nova canción de autor. Ben certo é que Islaja se afasta dos ecos máis tradicionais do folclore finés, mais cómpre sinalar que no xeito de modular a voz e os contrapuntos é onde aparece a cadencia musical máis puramente suomalainen. Inauguramos o curso en Mesturas con este entrañable artigo escrito polo profesor Manuel Luís Caslderrey, Xefe de Departamento de Física e Química no noso centro. O artigo fai referencia ao tempo compartido en Teruel co xa añorado José Antonio Labordeta.
Labordeta, profesor
Labordeta cantaba y tocaba la guitarra. Grabó una cinta con unas cuantas canciones, que oímos algunos compañeros, antes de remitirla a la discográfica. De ahí saldría su primer disco con letra y música suyas ( Los leñeros, Los masoveros, Réquiem por un burguesito, Estas arcillas ). Lo he oído mil veces. Pero ahora, después de su muerte, se me llenaron los ojos de lágrimas al oír la voz de un poeta que canta, como decía Sanchís Sinisterra (hoy famoso dramaturgo y entonces catedrático de Lengua) en la presentación de este disco.
Después, Labordeta hizo muchas más cosas, fue conocido y admirado por todos, hasta convertirse en un aragonés universal, como decía alguien “
Manuel Luís Casalderrey
Miércoles 22 de septiembre
La Voz de Galicia
Unha vez rematado o curso dende Mesturas queremos desexar a todos e todas un relaxado verán que ben o temos merecido. Ata Setembro.
Sempre é una boa idea levar a arte aos espazos públicos, aínda que normalmente estas experiencias adoitan estar vencelladas a esculturas ou pinturas e ter un carácter marcadamente visual. O creador Luke Jerram, sen embargo, pretende facer unha oferta máis participativa e en 2008, colocou por primeira vez 30 pianos en diversos emprazamentos da cidade de Birmingham. Cada un deles tiña, ben visible, o rótulo "Play Me, I'm Yours" A idea tivo tanto éxito que posteriormente foi repetida en Bristol, São Paulo e Sydney.
Este año, dende o 22 de xunio ata o 10 de Xulio os pianos estarán en parques, prazas e rúas de Londres e New York simultáneamente.
Fonte Good Blog
Posts
All Comments
Posts
All Comments
